Hans-Georg Kaiser
Ne plu sentata kiel forestanto

De tempo al tempo
oni sentas mian foreston.
Sed tiuj, kiuj diras tian,
ne vere opinias tion.
Ili bezonas nur paŭzoklaŭnon
aŭ stultulon, kiu faras
la laboron por ili.
Aŭ ili simple enuas.

Nur mi mem sentas mian foreston
ĉeokaze ankoraŭ.
Iel mi perdiĝas,
ĉar delonge neniu plu
sentas mian mankon.

Se mi havus kamuflan ĉapon,
mi ne bezonus ĝin.
Mian foreston ja jam tiel neniu plu sentas.
Eĉ mi mem ne plu sentas ĝin.

Tio ne estas malavantaĝa por iu,
kiu ne volas esti je dispono
publike je ĉia prezo.
Kaj tamen tio estas certagrade trista,
ke oni estas tiel atomigita
kaj povas fari malmulton kontraŭ tio.
Nia tempo ne permesas tion.

La mankon de individuo oni sentas
nur en funkcianta socio, kiu
ankoraŭ havas celojn.
Sed ne en tiuj, kiuj jam rigidiĝis.

Mortintoj ne plu sentas
la foreston de ankoraŭ-vivantoj.
Tial mi povas ŝpari la penon
legi la anoncojn pri perdiĝintoj.


https://cezaroriginaloj.blogspot.com/


Hans-Georg Kaiser
NICHT MEHR VERMISST

Mich vermisst man gelegentlich.
Doch die, die es sagen,
meinen es nicht wirklich so.

Sie brauchen nur einen Pausenclown
oder einen Dummen,
der für sie die Arbeit macht.

Oder sie langweilen sich einfach.
Nur ich selbst vermisse mich
manchmal wirklich.

Irgendwie gehe ich so verloren,
weil mich seit langem niemand
mehr wirklich vermisst.
Hätte ich eine Tarnkappe,
bräuchte ich sie nicht.

Mich vermisst ja doch niemand mehr.
Oft nicht einmal ich selbst.
Das ist nicht unbedingt schlecht
für einen, der dem Publikum
nicht um jeden Preis
zur Verfügung stehen will.
Und doch ist es irgendwie öde,
dass man so atomisiert wurde
und wenig dagegen machen kann.

Unsere Zeit gibt es nicht her.
Vermisst werden kann man nur
in funktionierenden Gesellschaften, die
noch Ziele haben. Nicht aber in solchen,
die erstarrt und fast tot sind.

Tote vermissen Lebende nicht.
Darum kann ich mir das Lesen
der Vermisstenanzeigen sparen
oder es ganz vergessen.


https://hansgeorgkaisergedichte.blogspot.com/