Charles Bukowski
VEGAS

Jen staris arbo morta de frosto, kiun mi
volis pentri, sed tiam
la grenadoj plugis la teron.
Kaj en Vegas mi sidis kontraŭe al iu,
kiu havis verdan plast-
ombrelon super la okuloj,
kaj matene je la kvara
mi mortis sur kruco, sen najloj,
sen ekzemplero de „Atlantic Monthly“,
la fenestroj kriis kiel kolomboj
post la aeratako kontraŭ Milano,
kaj ek mi devis, elen
al la ratoj, sed la
lumoj estis tro helaj,
kaj mi diris al mi: eble estos pli bone,
se mi retroiros al L.A, por kaŭri min
en lirikseminario:
‚Fabele bela
priskribo de gazelo
estas la infero;
la kruco gluas kiel muŝo
sur mia fenestro,
la elspirado de mia patrino
lasas susuri etajn foliojn
en mia cerbo‛.
Kaj mi veturis aŭtostope
reen al Los Anĝeleso,
nube ĉirkaŭte, kun postebria kapo,
kaj mi tiris leteron el la poŝo
kaj legis ĝin, kaj la kamionisto diris:
Kio estas tio? Kaj mi diris: Tion verkis damo,
kiu vivas supre en la norda hemisfero kaj foje
rampis en la liton de Pound; ŝi provas
komprenigi al mi, ke Hilda Doolittle
estas nia plej granda poetino; nu jes, Hilda
donis al ni iom da porcelano kun
surpentritaj roze ruĝaj grekaj dioj,
sed post kiam mi tralegis ŝian kaĉon,
ankoraŭ nun plu pendas 140 pendantaj glacikonusoj de la ostoj.

Mi ne veturos tute ĝis L.A.,
diris la kamionisto.

Negrave, mi diris. ‚La kalaaj marĉolilioj kapjesas al ni
enpense, kaj iam
venos la tago, kiam ni ĉiuj
kune iros hejmen.‛

Por diri tion pli precize, li opiniis,
ni veturas kune ĝis ĉi tie,
sed ne plu.
Sekve mi eĉ kronis la tuton por li:
‚Olda velkiĝinta putino de l‛ tempo,
viaj mamoj gustas
la acidan kremon de l‛ sonĝoj...‛
Li elĵetis min,
meze de la dezerto.

Oni mortas kaj mortas,
ĝis oni estas morta.
Malnovaj sondiskoj en keloj,
Joe Di Maggio,
Ilustritaj gazetoj inter cepoj...
Olda Ford kunprenis min,
45 minutojn poste
kaj ĉifoje
mi tenis fermita la buŝon.

tradukis Hans-Georg Kaiser

el: Kie brulas, ĝentlemanoj?
kolekto de 50 tradukitaj prozpoemoj

PDF (en www.karapaco.de)
PDF (en ipernity)


Charles Bukowski
VEGAS

Da stand ein erfrorener Baum, den ich
malen wollte, aber dann
schlugen die Granaten ein,
und in Vegas saß ich einem gegenüber,
der einen grünen Plastik-
schirm über den Augen hatte,
und morgens um halb 4
starb ich am Kreuz, ohne Nägel,
ohne ein Exemplar des Atlantic Monthly,
die Fenster schrien wie die Tauben
nach dem Luftangriff auf Mailand
und ab gings mit mir, raus
zu den Ratten, aber die
Lichter waren zu hell
und ich sagte mir: vielleicht besser,
ich geh wieder nach L.A. Und hock mich
in ein Lyrik-Seminar:
‚Eine märchenhaft schöne
Beschreibung einer Gazelle
ist die Hölle;
das Kreuz klebt wie eine Fliege
an meinem Fenster,
der Atem meiner Mutter
läßt kleine Blätter rascheln
in meinem Hirn.‛
Und ich fuhr per Anhalter
zurück nach Los Angeles,
umwölkt und verkatert,
und zog einen Brief aus der Tasche
und las ihn, und der Fernfahrer sagte:
Was ist das? Und ich sagte: Das ist von einer,
die lebt da oben im Norden und ist mal
mit Pound ins Bett gestiegen; sie versucht
mir beizubringen, daß Hilda Doolittle
unsere größte Dichterin war; naja, Hilda
hat uns eine bißchen Porzellan mit
rosaroten griechischen Göttern drauf
gegeben, aber nachdem ich ihr Zeug gelesen habe,
hängen mir immer noch 140 Eiszapfen von den
Knochen.

Ich fahr nicht ganz bis L.A.,
sagte der Fernfahrer.

Macht nichts, sagte ich.
‚Die Calla-Lilien nicken uns
im Geiste zu, und einmal
kommt der Tag, wo wir alle
gemeinsam nach Hause gehen.‛

Um genau zu sein, sagte er,
wir fahren bis hierher
und nicht weiter.
Also gab ich ihm noch einen drauf:
‚Alte verwelkte Hure der Zeit,
deine Brüste schmecken
die saure Sahne der Träume...‛
Er setze mich raus,
mitten in der Wüste.

Man stirbt und man stirbt,
bis man tot ist.
Alte Schallplatten in Kellern,
Joe Dimaggio,
Illustrierte zwischen den Zwiebeln...
Ein alter Ford nahm mich mit,
45 Minuten danach,
und diesmal
hielt ich den Mund.


https://cezartradukoj.blogspot.com/