Ernesto Cardenal
Psalmo 21
Dio mia, Dio mia – kial Vi forlasis min?
Mi fariĝis karikaturo,
la popolo malestimas min.
Ili mokas pri mi en ĉiuj gazetoj.
Tankoj ĉirkaŭas min,
mitraloj sur min celas,
elektrizita dorndrato
min enfermas.
Ĉiutage ili vokas min.
Ili brulmarkis min per nombro
kaj fotografis min post dorndrata baraĵo.
Miajn ostojn oni povas kalkuli kvazaŭ kiel sur rentgenfoto.
Ili forprenis ĉiujn miajn paperojn.
Nuda ili ŝovis min en la gasumejon
kaj ili disdividis miajn vestaĵojn kaj ŝuojn inter si.
Mi krias pro morfino kaj neniu aŭdas min.
Mi krias en la kateniteco de frenezjako,
en frenezulejo mi krias la tutan nokton,
en halo de la nesanigeblaj malsanuloj,
en epedemiosekcio
kaj en oldulhejmo.
En psikiatra kliniko mi batalas ŝvitkovrite kontraŭ la morto,
mi sufokiĝas meze de oksigentendo,
mi ploras en policejo,
enkorte de prizono,
en torturĉambro
kaj en orfejo.
Mi estas radioaktive kontaminita,
oni evitas min pro timo de infektoj.
Sed mi rakontos al miaj fratoj pri Vi.
En niaj kunvenoj mi gloros Vin.
Enmeze de granda popolo miaj himnoj
estos ekkantataj.
La povruloj faros bankedon.
La popolo, kiu ankoraŭ estas naskenda,
popolo nia, festos grandan feston.
Ernesto Cardenal
PSALM 21
Mein Gott, mein Gott – warum hast du mich verlassen?
Ich bin zur Karikatur geworden,
das Volk verachtet mich.
Sie spotten über mich in allen Zeitungen.
Panzerwagen umgeben mich.
Maschinengewehre zielen auf mich,
elektrisch geladener Stacheldraht
schließt mich ein.
Jeden Tag rufen sie mich auf.
Sie haben mir eine Nummer eingebrannt
und mich hinter Drahtverhauen fotografiert.
Meine Knochen kann man zählen wie auf einem Röntgenbild.
Sie haben mir alle Papiere weggenommen.
Nackt brachten sie mich in die Gaskammer,
und sie teilten meine Kleider und Schuhe unter sich.
Ich schreie nach Morphium und niemand hört mich.
Ich schreie in den Fesseln der Zwangsjacke,
im Irrenhaus schreie ich die ganze Nacht,
im Saal der unheilbar Kranken,
in der Seuchenabteilung
und im Altersheim.
In der psychiatrischen Klinik ringe ich schweißgebadet mit dem Tod,
ich ersticke mitten im Sauerstoffzelt,
ich weine auf der Polizeistation,
im Hof des Zuchthauses,
in der Folterkammer
und im Waisenhaus.
Ich bin radioaktiv verseucht,
man meidet mich aus Furcht vor Infektion.
Aber ich werde meinen Brüdern von dir erzählen.
Auf unseren Versammlungen werde ich dich rühmen.
Inmitten eines großen Volks werden meine Hymnen
angestimmt.
Die Armen werden ein Festmahl halten.
Das Volk, das noch geboren wird,
unser Volk, wird ein großes Fest feiern.
PS: Wenn die Christen schweigen, müssen Heiden für sie sprechen. (HGK) Se la kristanoj silentas, devas paganoj paroli por ili. (cez)
Sign-in to write a comment.