Neruda - Romanco pri Karolo la 4-a

En Ĉeĥio tre fama poemo de Jan Neruda
(1834-1891) - eo.wikipedia.org/wiki/Jan_Neruda.

en traduko de Miloš Lukáš
eo.wikipedia.org/wiki/Miloš_Lukáš


Deklamas Miroslav Smyčka -
eo.wikipedia.org/wiki/Miroslav_Smy%C4%8Dka.

Teknika prilaboro kaj sonreĝisorado - Pavla Dvořáková.

Fona muziko - Saltarello (senpage elŝuteble ĉe Last.fm)

Spegula ĉeĥa-esperanta teksto de la poemo en RTF formato
por ensalutintaj Ipernity-membroj elŝuteblas en
www.ipernity.com/doc/181031/41891870

Esperanto-teksto ĉi-subas:


Jan Neruda
Romanco pri Karolo La Kvara


Ĉe kverka tablo reĝ‘ Karol‘
kun Bušek z Velhartic nun lokojn prenis;
jam ofte ili kone trinkfestenis
kantante laŭ plezura vol‘.
“Pokalojn orajn! — Verŝu plene!‘
la reĝ‘ ordonas al paĝi ‘
Nun, Bušek, ion spertos Vi!“
li diras ĝojmiene.

“Jen, Bušek, la unua vin‘,
kiun ĉe ni kulturi mi sukcesis;
ĝin antaŭ jar‘ ĉi-landa sun karesis!“
Subite, gustuminte ĝin,
kraĉetas li. “Ho ve ĝi estas
ne vin‘, sed buŝkurbiga feĉ‘!
Ĝi nukon mian rompos eĉ!‘ —
kaj li kolere gestas.

“Eh! - el burgunda vinober‘,“
la reĝo ekscitite plu murmuras,
“ĉi tian vermutaĵon elkulturas
la adorata Ĉeĥa ter‘!
Pri persikarbo mi ne miros,
prunelojn se produktos ĝi;
plantante rozojn tie ĉi,
nur mokon mi akiros...

Kaj kia lando, tia gent‘!
Jes, ĉiu Ĉeĥo estas obstinulo:
li pagus eĉ predikon de sanktulo
per bato – aŭ per malatent‘.
Jen kvazaŭ draŝ‘ de pajla fasko;
nur tion sperti, ke sen ĉes‘
min persekutas malsukces‘ –
kiel ĉagrena tasko!“

La reĝo tamen post moment‘
retrinkis. Lia milda okulparo
kaŝeme turnas sin al la najbaro –
sed tiu restas en silent‘ ;
nur – por ne teni sin senmove –
li trempas lipojn en la vin‘,
al la palato premas ĝin,
sur lang‘ ĝin rulas prove.

La reĝ‘ ripetas: „Jen ĉagren‘...“ –
sed li rapide novan gluton faras
kaj sian pluan plendon tiel baras;
sed sereniĝas la mien‘.
„Pokal‘ malplenas! Ha, terure!

,
Tys oslep, páže, nevidíš?
že přede mnou je prázdná číš? -
A dej mi dobrou míru!

Pij, Bušku – již se nazarmuť -
a poslyš, co Ti král Tvůj moudrý praví:
můj jazyk je jak známo vybíravý -
a našel již v tom víně chuť.
Víš – zkoumat třeba, Bušku milý,
to víno má svůj zvláštní ráz,
zprv trpké, ale milé zas -
my, myslím, se už vpili!

"Nu vidíš, králi: tak náš lid!
Má duši zvláštní – trochu drsná zdá se
- však kvete po svém, v osobité kráse -
teď přerušil svůj náhle klid
hned rozveselen Velhartice
- "ach přibliž k tomu lidu hled
a přitiskneš svůj k němu ret
a neodtrhneš více!"

Ĉu pro soifo mortu mi?
Ne estu blinda do, paĝi‘,
kaj verŝu bonmezure!

Nu, Bušek, ne malĝoju plu!
Jen kion diras via reĝ‘ prudenta:
nun mia lango, certe subtilsenta,
ĉi vivon taksas jam kun ĝu‘.
La juĝo devas esti justa!
Ĝi estas vin‘ de stranga spec‘:
maldolĉon sekvas agrablec‘ –
ni trovas ĝin bongusta.“

„Simile, reĝo, nia gent‘:
malmilda ŝajnas ĝi kaj iom stranga,
sed ĝin ornamas ĉarmo siaranga,“
sin liberigis de l‘ silent‘
sinjoro Bušek tre volonte.
„Ĉi genton fidu; baldaŭ ĝin
alpremos vi al via sin‘
ne plu ĝin forpuŝante!“