Reichsbahnblues

kantas Stefan Diestelmann


Prozpoemop kiel aldono, ne la teksto mem!

Cezar
Reichsbahn-bluso

(Antaŭ mia elmigro en la jaro 1988)

He, vi, juna viro
kun la buŝharmoniko
inter la dentoj,
sur la lasta perono,
kun ĉiuj ĉi solecaj homoj
ĉirkaŭ ni,
ludu la Reichsbahn-bluson
de Stefan Diestelmann por mi,
ludu pri la tristaj stacidomoj,
nun, minuton antaŭ noktomezo,
antaŭ ol la rapidotraĵno enveturos en la landon
de necerta futuro.

Ludu por mi la bluson
pri la transportoj en la gason,
tiam, kiam mia patro
laŭ onidiroj estis skribisto
en koncentrejo.

Ludu por mi la kanton pri la "bruttransportoj" en la gulagon.

Ludu la kanton pri la silentaj homoj,
kiuj tiam silentis, kaj kiuj nun denove
silente sidas kun rigidaj vizaĝoj sur siaj kofroj.

Ludu al mi pri la fantomecaj neonlumoj,
kiuj falas sur la neĝon antaŭ la stacidoma halo.
Ludu por mi la kanton pri la feraj pontoj,
imitu al mi la vaporantajn pumpumantajn trajnojn,
kiuj alvenis neniam.

Ludu pri la veturgastoj de la fervojoj,
kiuj silentas kaj atendas kaj rigardas eksteren
sur la preterflugantajn bildojn de l' nokto:
sur la mornajn arbojn, la grizajn herbojn,
sur la nigron post la vitrotabuloj,
sur gigantajn dragilojn kaj kamentubojn,
sur la lumĉenojn de la urboj.

Ludu por mi pri la malmultaj rezistemaj lumoj,
kiuj eklumas dum sekundoj en la tenebro.

He, vi, juna viro,
kun la buŝharmoniko inter la dentoj,
ludu por mi la Reichsbahn-bluson,
antaŭ ol komenciĝos mia veturo de la oriento
al la okcidento de Germanio.
Ludu al mi la Reichsbahn-bluson,
por ke mi ne restadu plu sola
kun mia malgajo,
post kvarjara atendotempo
pri la elmigrada permeso.

Rimarkoj:
Reichsbahn =Regnofervojo
'Reichsbahn', pri tiu absurda nomo jam sub Hitler uzata kaj poste plu en GDR, mi ĉiam miris, neniu povis diri al mi, kial la nomo en GDR plu estis uzata. Ĉiukaze ĝi redonis megalomanian deziron, tiun pri tio ke oni estu regno, imperio.

Stefan Diestelmann - blusreĝo de GDR



Hans-Georg Kaiser

Reichsbahn-Blues

(Vor meiner Ausreise 1988)

He, du, junger Mann,
mit der Mundharmonika
zwischen den Zähnen,
auf dem letzten Bahnsteig,
mit allen diesen einsamen Menschen
um uns herum,
spiel mir den Reichsbahn-Blues
von Stefan Diestelmann,
spiel von den tristen Bahnhöfen,
jetzt, eine Minute vor Mitternacht,
bevor der Schnellzug in das Land
unbestimmter Hoffnung einfährt.

Spiel mir den Blues
über die Transporte ins Gas,
damals, als mein Vater
Gerüchten zufolge
Schreiber in einem KZ war.

Spiel mir das Lied von den Viehtransporten in den Gulag.

Spiel das Lied über die schweigenden Menschen,
die damals geschwiegen haben, und die jetzt wieder
mit starren Gesichtern stumm auf ihren Koffern sitzen.

Spiel von den gespenstischen Neonlichtern,
die auf den Schnee vor der Bahnhofshalle
fallen. Spiel mir das Lied von den eisernen Brücken,
imitiere mir die dampfenden ratternden Züge,
die niemals ankamen.

Spiel von den Fahrgästen der Züge,
die schweigen und warten und hinausschauen
auf die vorüberfliegenden Bilder der Nacht:
auf düstere Bäume, auf graue Gräser,
auf das Schwarz hinter den Scheiben,
auf riesige Bagger und Schornsteine,
auf die Lichterketten der Städte.

Spiel von den wenigen widerständigen Lichtern,
die in Bruchteilen von Sekunden
in der Dunkelheit aufleuchten.

He, du, junger Mann,
mit der Mundharmonika zwischen den Zähnen,
spiel für mich den Reichsbahn-Blues,
ehe meine Ausreise aus dem Osten
in den Westen Deutschlands beginnt.

Spiel mir den Reichsbahn-Blues,
damit ich nicht allein bleibe
mit meiner Traurigkeit,
nach vier Jahren Wartezeit.

Bemerkung: 'Reichsbahn', dieser absurde Name wurde unter Hitler gebraucht und in der DDR, jetzt heißt sie Bundesbahn. Ich habe mich immer über die Reichsbahn gewundert. Keiner konnte mir sagen, warum es sie in der DDR weiter gab. Auf jeden Fall gab sie eine Kontinuität wieder, die des Reichswahnes.