Sigi Maron
de spur von dein nokatn fuass


verschlofane strossn verfressane taubn
a bsoffanes lochn im strossengrobn
verwahrloste kotzn vier nokate wänd
de waumpate sun de wos auf mei glotzn brennt
dazua des meer des plätschern von de wölln
de dem saund aum straund tausend gschichtn dazöhln
und de spur von dein nokatn fuass im saund
verliert se so wia in mir da verstaund

zersprungane tölla aum hassn beton
auf da zafollnen mauer a rostige kanon
a foabloses schinakl des ruada zabrochn
a hoibe melone von wespen zerstochen
gloskloar des meer und segel im wind
im saund aum straund do hukt a raunzates kind
und de spur von dein nokatn fuass im saund
verliert se so wia in mir da verstaund

blosse fassadn mit schwoibn im nest
a dieslmotor der de luft verpest
verklungane liada a gstunkana fisch
zerbrochane eier davon fleckn aum tisch
verlauste bettn vergessane sorgn
im saund aum straund liegn de gedaunkn aun morgn
und de spur von dein nokatn fuass im saund
verliert se so wia in mir da verstaund




Sigi Maron
Die Spur von deinem nackten Fuss


Verschlafene Strass'n, verfressene Taub'n,
ein versoffnes Lachen im Straßengraben,
verwahrloste Katzen, vier nackige Wände.
Die glühende Sonne, die auf meine Glotzen brennt.
Dazu das Meer und das Plätschern der Well'n,
die dem Sand am Strand tausend Geschichten erzähl'n.
Und die Spur von dei'm nackigen Fuss im Sand
verliert sich so wie in mir der Verstand.

Zersprungene Teller auf heissem Beton,
auf zerfallener Mauer eine rostige Kanon'.
Eine farbloses Bötlein, die Ruder zerbrochen,
eine halbe Melone, von Wespen zerstochen.
Glasklar das Meer und Segel im Wind.
Im Sand am Strand hockt ein nörgelndes Kind.
Und die Spur von dei'm nackigen Fuss im Sand
verliert sich so wie in mir der Verstand.

Blasse Fassaden mit Schwalben im Nest,
ein Dieselmotor, für die Luft eine Pest,
verklungene Lieder, ein gestunkener Fisch,
zerbrochene Eier, davon Flecken auf dem Tisch.
Verlauste Betten, vergessene Sorgen.
Im Sand am Strand liegen die Gedanken an Morgen.
Und die Spur von dei'm nackigen Fuss im Sand
verliert sich so wie in mir der Verstand.


Text und Musik: Sigi Maron

Übersetzer: Dorothea und Hans-Georg Kaiser
25.01.2018


Sigi Maron
La spur' de viaj nudaj piedoj


Dormemaj stratetoj, kolomba vorem',
ebria ridad' en strata tranĉe',
trivitaj katoj, kvar krudmuroj nun.
Sur miaj okuloj jen fi-ardas la sun'
Kaj krome la mar' kaj onda plaŭdad',
ĝi rakontas al la sablo mil rakontojn sur l' pad' '.
Kaj la spur' de l' pied' nuda sable nur
perdas sin tiel, kiel mense plezur'.

Krevitaj teleroj kaj arda beton',
sur la falinta mur' jen rustplena kanon'.
Senfarba boatet', remilaĉoj en fon',
trapikita de vespoj duon' de melon' .
Klarege la mar' kaj veloj en vent'.
Infano ĉe l' plaĝ' kaŭras grumble laŭ sent'.
Kaj la spur' de l' pied' nuda sable nur
perdas sin tiel, kiel mense plezur'.


Palaj fasadoj, hirundoj en nest',
jen dizelmotor' por l' aer' kvazaŭ pest',
finitaj la kantoj, stinkanta la fiŝ'.
Krevitaj la ovoj, surtable makul'.
Pedikhavaj litoj, malestas pripens'.
Sur l' sablo de l' plaĝ' kuŝas pens' pri komenc''.
Kaj la spur' de l' pied' nuda sable nur
perdas sin tiel, kiel mense plezur'.

Teksto kaj muziko: Sigi Maron

tradukis Dorothea kaj Hans-Georg Kaiser
25.01.2018

PS:
Speciale je la aŭstra muzikisto Sigi Maron estas, ke la tekstoj ofte estas kaj poetaj kaj socikritikaj samtempe. (D+H-G. Kaiser)



https://cezarmuziko.blogspot.com/