NIGRA KAJ BLANKA
von Andreas Altmann
vento ĵetas pluvombrojn de junaj tilioj
sur la vojon, ĝis ankaŭ ili ne plu
videblas. ankoraŭ hodiaŭ matene dancpaŝis
korvoj kaj mevoj trans la stoplokampo.
por ĉiu jaro de la vivo besto. nun
kuŝas blanka birdokadavro je la plaĝo.
Ĝi malfermis la okulojn kaj rigardas al vagantaj
nuboj, kiuj vualigas ĝian korpon.
La maro lavas la polvon. lumo retiriĝas
al sia bluo. flugiloj sinkas
sur latbarilojn. kaj sur la kapo
staras la speguloj.
el "La poezioj de lumo kaj ombro. La poemo volumo 18"
tradukis Cezar
SCHWARZ UND WEISS
von Andreas Altmann
wind wirft regenschatten junger linden
auf den weg, bis auch sie nicht mehr
zu sehen sind. heut morgen noch tänzelten
krähen und möwen über das stoppelfeld.
für jedes jahr des lebens ein tier. jetzt
liegt eine weiße vogelleiche am strand.
sie hat die augen geöffnet und sieht in ziehende
wolken, die ihren körper verschleiern.
das meer spült den staub. licht geht auf
sein blau zurück. die flügel lassen sich
auf zaunpfählen nieder. und auf dem kopf
stehen die spiegel.
aus "Die Poesie von Licht und Schatten. Das Gedicht Band 18"
Sign-in to write a comment.