Search among Pedro Hernández's articles

Eterne Vi diras, ke vi ne amas min. Sed tamen, mi ja amas vin... Kiu scias, eble iun tagon, tio, kion en via vizaĝo desegnas via rideto ĉesos flamigi mian tutan estaĵon. Ĉu mi ĉesos senti tian fridan ŝviton tra mia dorso vidante vin,

Noktiĝas Ĉiunokte mi fermas la okulojn kaj vi revenas al mia memoro. Ŝajne, vi estas ĉi-tie, apud mi, rigardante min. Mi sentas vin en la aero, Mi sentas vian spiradon, vian ĉeeston, kvazaŭ ne ekzistus la distanco, kaj des pli la fremdo,

Vi diris al mi... Vi diris al mi, neniam plu, neniam plu mi skribu al Vi, nek alparolu, nek sendu ion ajn. Kaj mi plenumis, kion Vi diris, mia amo Vi klopodis detrui ĉiujn rimedojn por kontakti Vin. Kaj mi plenumis, mia kara, mi

Kiu vi estas Ĉiuj scias pri via ekzisto, sed neniu scias, kiu vi estas. Aŭ preskaŭ neniu... Sed ankaŭ tion vi scias. Sed kial, ne sciante eĉ kiu vi estas ĉiuj scias pri vi? Eble ĉar estas vi mia sekreta pasio, pro kiu mi trairas la tutan

Senhoma urbo Mi promenas tra la stratoj, tra la placoj, laŭlonge de la rivero, tra ĝiaj pontoj. La urbo estas la sama, ĉiam ĝi estis tia. Sed tamen, malsimilas, ĉiufoje estas tiel. La samaj konstruaĵoj, la sama rivero. la sama splenda

Poste Mi jam sentas vian sonĝon apud la mia, dum via hararo, malordigita, silkece karesas mian vizaĝon. Mi vin brakumas kaj sentas vian dorson, ankoraŭ humida, trema, dum per via mano vi premas la mian kontraŭ via brusto. Mi sentas la

Ekde mia infanaĝo mi konis la belegan melodion, sed mi sciis nenion pli, ne memoris la tekston, ne konis la nomon, sed mi volegis trovi ĝin, lerni ĝin... Antaŭ kelkaj tagoj, tute hazarde, en youtube, serĉante ion alian, aperis, finfine. Multaj rekonos