Kaj tamen (Ĉu tiuj okuloj povas mensogi?)

fotis Cezar

Cezar
Kaj tamen


Mi ne skrapas je la kvina la pordon.
Mi ne hurlas kvazaŭ ammalsana.
Mi ne disŝiras pro sopiro al vi
vian tapiŝon kaj viajn ŝuojn.
Mi ne mordas poŝtoficistojn gamben,
kiuj volas transdoni amleterojn al vi.
Mi ne manĝas vin kun haŭto kaj hararo,
se vi plukas florojn por avino
en via rozoĝardeno kaj ĉe tio
tiel favorplene endormiĝas,
ke mi povus tuŝi vin je la nazo.
Mi ne bojas pro kolero,
ĉar vi denove ne rimarkis,
kiom volonte mi volus leki
ĉiujn viajn vundojn animajn.
Mi nokte ne kuras tra la arbaro
por sopire rigardi la palan lunon.

Kaj tamen
mi amas vin!

Hans-Georg Kaiser
Und dennoch


Ich kratze nicht um fünf an der Tür.
Ich heule nicht, als ob ich liebeskrank wäre.
Ich zerreisse nicht aus Sehnsucht nach dir
deinen Teppich und die Schuhe.
Ich beisse nicht die Postbeamten ins Bein,
die dir Liebesbriefe übergeben wollen.
Ich fresse dich nicht mit Haut und Haar,
wenn du für deine Großmutter
Blumen pflückst in deinem Rosengarten
und dabei so huldvoll einschläfst,
dass ich deine Nase stubsen könnte.
Ich heule nicht vor Zorn,
weil du wieder nicht bemerkt hast,
wie gern ich alle deine
seelischen Wunden lecken wollte.
Ich laufe nicht nachts in den Wald,
um sehnsüchtig den fahlen Mond anzuheulen.

Und dennoch
liebe ich dich!