Georg Weerth

1822-1856

Ĉe l' nigra marĉo estas dom'!

Ĉe l’ nigra marĉo estas dom’!
Frosttremis tie vintre hom’,
li frostis ne en sekva jar’,
sinkinte jam sur mortuloĉar’.

Ĉe l’ nigra marĉo apud dom’
frostmortis Jan, oldula hom’,
je l’ pord’ sin turnis kun blanka mien’,
li ne konsciis eĉ pri la sven’.

Li mortis. Sur l’ neĝ laŭ kapreol’
la tag’ eksaltas pro petol’.
"Bonan matenon, Jan ! Bonan matenon, Jan !"
Jan ne salutas eĉ per man’.

Sonoriloj eksonas kun hela ton’,
jen kantas kaj sonas kaj vokas el fon’ :
"Bonan matenon, Jan ! Bonan matenon, Jan!"
Jan ne salutas eĉ per man’.

Jen venas infanoj el la urb’.
Ne estas ili por li perturb’.
"Bonan matenon, Jan! Bonan matenon, Jan!"
Jan ne salutas eĉ per man’.

Jan estas por ĉiuj jam sen kompren’.
Jen venas la tagmeza sunoben’.
Revenas la povra in’ : "He, Jan,
ne teon, ne manĝi, kara, de l’ pan’?

Mi ĉion portis por vi de l’ urb’.
Varmiĝu, ĝoju, satu sen kurb’."
La ino rigardis al sia Jan.
Ŝi ekploregis, lin tenis kun van’.

Ĉe l’ nigra marĉo ploris ŝi.
Apud la marĉo mortis li.
Ŝi larmis multe ĉe ties eĝ’.
Ve-ploroj brulis sur la neĝ’.

tradukis Hans-Georg Kaiser


PS: Georg Weerth estis batalkunulo kaj amiko de Marks kaj Engels, jen la unua grava poeta prezentanto de la germana proletaro.




Georg Weerth

1822-1856

Das ist das Haus am schwarzen Moor


Das ist das Haus am schwarzen Moor!
Wer dort im letzten Winter fror,
Der friert dort nicht in diesem Jahr -
Er sank schon längst auf die Totenbahr.

Das ist das Haus am schwarzen Moor,
Das Haus, wo der alte Jan erfror.
Zur Tür gewandt das weiße Gesicht,
Starb er und wusste es selber nicht.

Er starb. - Da kam, wie ein scheues Reh,
Der Tag und hüpfte über den Schnee.
"Guten Morgen, Jan! Guten Morgen, Jan!"
Der Jan keine Antwort geben kann.

Da erhuben die Glocken ihr hell Geläut,
Sie sangen und klangen und riefen so weit:
"Guten Morgen, Jan! Guten Morgen, Jan!" -
Der Jan keine Antwort geben kann.

Da kamen die Kinder aus der Stadt:
"Wir wissen wie lieb er uns alle hat;
"Guten Morgen, Jan! Guten Morgen, Jan!" -
Der Jan keine Antwort geben kann.

Tag, Glocken und Kinder er nicht verstund.
Da nahte die sonnige Mittagsstund',
Da nahte sein armes Weib: "Mein Jan,
Willst essen und trinken nicht, alter Mann?

Sieh, was ich brachte dir aus der Stadt;
Sollst froh nun werden und warm und satt!"
Die Alte sah lange auf ihren Jan,
Da fing sie bitter zu weinen an.

Da weinte sie an dem schwarzen Moor,
Am Moor, wo der alte Jan erfror;
Da weinte sie ihr brennend Weh
Hinunter in den kalten Schnee.


https://cezartradukoj.blogspot.com/