Charles Bukowski
Mitraloj, gardoturoj kaj kontrolhorloĝoj
Mi sentas min mistifita de stultuloj,
kvazaŭ la reala mondo estus la propraĵo de
etcerbuloj kun
feliĉo kaj startavantaĝo,
kaj mi sidas en la frido
kaj pensas pri violaj floroj
ĉe latbarilo;
dum ĉiuj aliaj amasigas oron
kaj Cadillac-ojn kaj
amikinojn,
mi pensas pri palmfolioj
kaj tomboŝtonoj
kaj la altvalora donaco
povi dormi
kiel en kokono.
Esti lacerto
estus sufiĉe malbone, sed ne tiel malbone
kiel esti trudata je virostaturo kaj
virovivo kaj ne ŝati
la tristan ludon:
mitralojn kaj gardoturojn
kaj kontrolhorloĝojn;
aŭtolavadon;
lasi tiri denton al si,
brakhorloĝojn, manikbutonojn,
radioaparatojn,
pinĉiletojn kaj vaton,
hejmapotekon plenan de jodo,
koktelrondojn,
viroĥorojn,
novajn ŝuojn, kristnaskdonacojn,
vivasekurojn,
162 basballudojn,
feriojn sur la Bermudas -
nenion ajn ŝati el ĉio ĉi.
Kaj mi diras al mi, ke la violaj floroj
pli bonŝancas ol mi,
la lacerto pli bonŝancas,
la malhele verda ĝardenhoso,
la nedezertigebla gazono,
la arboj, la birdoj,
la kato revanta
en la buterflava suno,
ĉiuj ĉi pli bonŝancas ol mi,
kiu nun surmetas jam ekstermodan mantelon,
serĉas cigaredojn,
la aŭtoŝlosilojn,
stratmapon por la vojo
reen.
Mi eliras
sur la elveturvojo malsupren,
kvazaŭ kiel al ekzekuto,
mi alpaŝas ĝin,
senhezite,
eniras ĝin sen iu eskorto,
alveturas ĝin,
sage rapide proksimiĝas ĝin
kun cent dek kilometroj hore
sur la elĵetsidilo,
mi sakras, lasas fali cigaredocindron,
ĉirkaŭblovate de la mortiga cindro
de ĉiuj mortigaj brulantaj aĵoj,
la raŭpoj konas malpli da hororoj,
la formikaj armeoj estas pli kuraĝaj,
la kiso de serpento
ne tiom bestecas kaj sovaĝas,
mi jam nur volas,
ke la ĉielo ardigu min
ĝis elbrulo,
ke Suno je la sesa matene leviĝu
kaj supre restadu ĝis noktomezo,
mi alveturas ĝin,
kvazaŭ ĝi estus ebriul-
dompordo,
kiu ĉiam estas malferma,
mi ne volas havi ĝin,
sed mi ĝin ricevas,
ĝi eniras min,
dum la kato etendiĝas,
oscedas
kaj revas pri
nova sonĝo.
Traduko de Cezar laŭ la suba germana traduko de Carl Weissner.
Charles Bukowski
Maschinengewehre, Wachtürme und Stechuhren
Ich fühle mich geneppt von Schwachköpfen,
als sei Realität das Eigentum von
kleinkarierten Geistern mit
Glück und einer Startvorgabe,
und ich sitze in der Kälte
und denke an violette Blumen
an einem Zaun;
während alle anderen Gold horten
und Cadillacs und
Freundinnen,
denke ich an Palmwedel
und Grabsteine
und das kostbare Geschenk,
schlafen zu können
wie in einem Kokon;
eine Eidechse zu sein
wäre schlimm genug,
in der Sonne zu rösten
wäre schlimm genug,
aber nichts ist so chlimm,
wie getrimmt zu werden
auf männliche Statur und
ein Männerleben und das
öde Spiel nicht zu wollen:
Maschinengewehre und Wachtürme
und Stechuhren,
Autowäsche,
sich einen Zahn ziehen lassen,
Armbanduhren, Manschettenknöpfe,
Transistorradio,
Pinzetten und Watte,
eine Hausapotheke voll Jod,
Cocktailparties,
Gesangsverein,
neue Schuhe, Weihnachtsgeschenke,
Lebensversicherung, „Newsweek“,
162 Baseballspiele
einen Urlaub auf den Bermudas -
nichts, nichts von alledem zu wollen.
Und ich sage mir, die voletten Blumen
sind besser dran al sich,
die Eidechse ist besser dran,
der dunkelgrüne Gartenschlauch,
das unverwüstliche Gras,
die Bäume, die Vögel,
die Katze, die in der buttergelben
Sonne träumt,
alle besser dran als
ich, der jetzt diesen alten Mantel anzieht,
nach Zigaretten sucht,
nach den Autoschlüsseln,
nach einer Straßenkarte für den
Weg zurück.
Ich geh hinaus
die Einfahrt runter
wie zu einer Exekution,
ich gehe darauf zu,
unbeirrt,
gehe hinein
ohne eine
Eskorte,
fahre darauf zu,
rase ihm entgegen
mit 110 Stundenkilometern
auf dem Schleudersitz,
fluche, lasse Zigaretten -
Asche fallen, umweht
von der tödlichen Asche
aller tödlichen brennenden
Dinge,
die Raupe kennt weniger
Schrecken,
die Ameisenheere sind
tapferer,
der Kuß einer Schlange
nicht so tierisch und wild;
ich will nur noch, daß der Himmel
mich versengt, bis ich ausgebrannt bin,
daß die Sonne um sechs Uhr morgens
anfängt und bis nach Mitternnacht
oben bleibt,
ich fahre darauf zu,
als wär's die Haustür eines Besoffenen,
die immer offen steht,
ich will es nicht,
aber ich kriege es, ich
kriege es rein,
während die Katze
sich streckt, gähnt
und einem neuen Traum
entgegendämmert.
Übersetzer: Carl Weissner
Sign-in to write a comment.