Jes, la germana nacia eposo, laŭ oni diras. Jen la originalo, t.e. jam altgermana traduko de la mezepoka manskribaĵo far Karl Simrock en 1827: www.gutenberg.org   ;etext 14915
Mi devas esti blindulo, sed mi tute ne eltrovis ĉu iu jam faris Esperantan tradukon de ĉi klasika verko. Se iu scias ke jam ekzistas, mi estus dankemega se oni min konigus. Alikaze, eble mi ŝatus fari mem, se mi trovus sufiĉe da persistemo... jen la komenco.
%
Enkonduko.
La Nibelunga trezoro.
I.
Estis iam reĝo, — reĝo ĉe la Rejno,
Kiu nenion pli malamis,— ol malpac', angor', ĉagreno.
Muĝadis la rapiroj — pri trezoro en la lando
Kaj preskaŭ jam venkitis — de sia propra mano.
Jen li parolis al nobluloj: — “Kiom utilas vin la oro,
Se vi devas pagi — vian cerbujon por ĉi tiu trezoro?
Ĉesu la turmento, — en la Rejnon ĝin dronigu:
Ĝis je la lasta tago — kaŝite tie restadu.”
Do far la fieruloj — ĝi sub torenton sinkis;
Ĝi eble eĉ fandiĝis, — de kiam tie ripozis,
Disfluis en la ondoj — kiuj super ĝi ruliĝis,
Sterkis la vinberojn, — oran brilon al ĝi donis.
Aĥ se nur pensus ĉiu — kiel ĉi bona reĝo,
Por ke nenia sufero — nin senigu je braveco.
Do suben ni dronigis — ĉagrenon en la Rejno
Kaj trinkas ĝoje, gaje — da ĝia ora vino.
Al kavalir' nobelnaskita — de la bela ŝvaba lando
Estis pri la saĝa reĝo — bonkonata la legendo.
Kiu sinkigis la trezoron — en la Rejn' torento:
Kiel li lin spuru — konsideris li dum longe.
"Troviĝis inter ĝi un' ora — eta vergo por diveni
Se la trezoron mi gajnontus, — devus povi ĝin proprigi:
Kiu estus mastro de la vergo, — tion mi estas bonkonant',
De tiu ĝi ne aĉeteblus — por la tuta imperia land'."
Alte sur batalĉevalo — kun kiraso, ŝildo, glavo
Li forlasis hejmpejzaĝon — inda fierajn spadojn:
Al Loĥhejm volis rajdi — apud Vorms ĉe la Rejn',
Kie laŭdire la trezoro — enterigitis ie ajn.
La estimindulo interŝanĝis — sian kavaliran robon
por la vesto de fiŝisto, — kiu troviĝis bordon,
Sian helmon kun bireto, — fidindan sian ĉevalon
por un' bona doriseto, – kiu gaje flosis ondojn.
Lia armo 'stis remilo, — la stango lia lanco:
Tiel li krozadis vage — dum kelka tuta tago
Kaj fiŝis post la oro; — tempo 'stis ne enuado;
Refreŝigis de l' laboro — lin drinkado kaj kantado.
Ĉirkaŭ la malnova Vorms — kaj plue laŭ la Rejno
Ĝis kie montoj malaltiĝas, — tie kreskas bona vino:
Ĝi similas ĵus kolore — al la Nibelunga oro
Kiu torente disfluite — rulas en la rebaj vejnoj.
Tiun li drinkis ĉiutage — je mateno kaj vespero,
Kiam paŭzon li sin malenviis — de la peno de l' laboro.
Ĝi estis tiel pura kaj sincera, — tiel hela, tiel bona,
Faris fortaj liajn sensojn, — kuraĝon, energion obla.
Ankaŭ aŭdis la fabelojn kanti, — simie kantis lia rapiro,
Pri Alberiĥ la nano, — gardisto de l' trezoro,
Pri alta amvarbado, — pri Sigfrida morto,
Pri Krimhilda ega venĝo — kaj la Nibelung' mizero.
Tiam la spado prenis nove — la remilon je la mano
Kaj esploris post la oro — sur la vinoverda strando.
Per pioĉoj kaj fosiloj — li sin trudis al la grundo,
Per netoj kaj per stangoj: — lin koniĝis penegado.
De l' boneco de la vino — sufiĉan forton li ricevis,
Ke la streĉiĝon de la tago — bonhumore li eltenis.
Lia kanto kun fiera pleno — el la gorĝo sin eligis,
Ke kiel simie kantite — de la montaro ĝi resonis.
Tiel li ŝipadis plue — valen laŭ la verda Rejno,
post la oro esplorante — altakante kaj kun vino.
Apud Bingen ĉe la granda truo — lia voĉo nur ekŝvelis,
Hoj! kiel fort' kantado — de la Lorelej resonis!
Tamen trovis sin en la abismo — nenia spuro de la oro,
Ne en la riverujo, — trembrilis nur en la kaliko.
Tiam parolis la honesta spado: — "Nur hodiaŭ mi sciiĝas:
Mi iris serĉi la trezoron: — trezorego, tio la vino estas.
"Tiu estis el pratempoj — konservanta sian forton,
Ke ĝi al heroaĵoj — ja ekscitu la kavaliraron.
Ele de la montaj ŝaktoj — originas ĝia fajra sprito,
Kiu al stulta kantaĉisto — prilernigas altan faron.
"Ĝi estis el pratempoj — sekretanta al mi kanton,
Kiel unue li rigardis — de la ondo kaŝan grundon;
Kiel Sigfrid mortigitis — pro mamono sen valoro
Kaj kiel sian mizeron flaris — Krimhild, la nobel' reĝino.
"Mi lasas iri mian ŝipeton, — kaj fuĝi oravidon,
La trezor' fariĝis vino, — la vino mia kanto,
La kanto, kiun plezure — oni kantas post mil jaroj
Kaj kiu nunatage — resonas elde ĉiuj langoj.
"Mi iris serĉi la trezoron, — mia kantado, ĉi la oro,
Subigis ĝin nenia ondo, — pluvivas ĝi al la eterno."
Li lasis iri sian ŝipeton — tutlande sian kanton li sonigis:
Tio antaŭ ĉiuj reĝoj — kaj imperiestroj konatiĝis.
Laŭte estis ĝi kantata — en la tuta ĉirkaŭaĵo,
Denove estas sin levinta — en ĉi malfrua tempo.
Eble nun nur vi komprenus, — prae parolatan vorton:
"La kanto de la Nibelungoj — 'stas la Nibelunga oro."
* * * * *
K. S.
Wilhelm Hermann 1985:
Al ni miraklojn multajn / rakontas prapoem'
pri honorriĉaj viroj / pri granda heroem',
pri ĝojoj kaj pri festoj / pri larmoj kaj korplend',
kaj bravaj virbataloj. / Aŭskultu vi nun kun atent'!
Richard Schulz 1992:
Malnovaj historioj / mirindajn agojn diras,
la farojn de herooj / ja ĉiu ajn admiras.
Pri ĝojoj, festaj tempoj, / pri larmoj kaj pri plendoj,
pri kuraĝulaj luktoj / aŭdataj estu la legendoj!
ktp. ĝis la sepa aventuro - Kiel Guntero akiris Brunhildinon (neniu el la sep aventuroj estas komplete tradukitaj).
Se vi serĉas iujn Esperanto tekstojn, la unua adreso ĉiam estu Trovanto, la dua eble EBEA (kiu tiuteme tamen ne helpas). Bonan sukceson!
Felix Duesenburg has replied to BernardoSign-in to write a comment.