Kapturne, mi fotis vian ĉeeston per mia rigardo trans multaj ŝlultroj. La fiksarigardo ja estas la senvoĉa lingvo, kaj la brilanta lumo en la koro estas antaŭdestino.

Ni iru por spekti la maron. Mi korinklinighas al vi, kvazaŭ al la maro mistera kaj vasta, kie ŝvebas laroj, huras la onderoj, kaj flagretas mia arda senton.

Mi vere volus fariĝi naĝanto, kaj sinĵeti en viajn vastajn brakojn por ĉasi la belajn koralojn kaj kisi la molan plaĝon.

En la belan leterkeston mi metis mian amoplenan koron similan al la ruĝfabo en la suda Ĉinio. Kvazau pejzaĝo soleca kaj emocia, la senornama sekundara ĉielarko de mia malkaŝa koro akompanos vin tra la tuta mondo.

Eĉ se tio estus bela eraro, mi obstene atendas ankaŭ la tagon, kiam mi glugle fluetigos la obsedan sopiradon en via koro...

el retejo Tefloro