Normal 0 14

Funeralo

El argil’ oni kranion elprenis,

metis ĝin en la marmoron,

dormu, dormu medaloj

sur kusenoj broditaj per oro.

El argil’ oni kranion elprenis.

Oni legis el ia folio

a) estis la vir’ elkora kaj forta,

b) ekludu la orkestroj,

c) bedaŭre ke ne senmorta.

Oni legis el ia folio.

Kaj vi, popol’ aprecu,

kaj vi estimu akiron,

ke kiu naskiĝas unu fojon,

en du tomboj eniros.

Kaj vi , popol’ aprecu.

Ne ekmankis parado

Por de l’ trombonoj milo,

nek polici’ por amaso

nek sono de sonorilo.

Ne ekmankis parado.

Kun okuloj fuĝemaj

al ĉielo : ĉu kolomboj

denove flugas alte

kun en beko la bomboj.

Kun okuloj fuĝemaj.

Inter ili kaj popol’

devis esti nur arboj,

kaj inter la folioj

prisilento kaj kantoj.

Inter ili kaj popol’

Sed estas baskulpontoj,

kaj ravin’ ŝtona en montoj,

kun pavimo por tankoj,

kun de eĥo respondoj.

Sed estas baskulpontoj.

Ankoraŭ de propra sang’ plena

la popol’ kun espero foriras,

sen scii ke pro hororo

la ŝnuroj sonorilaj blankiĝas.

Ankoraŭ de propra sang’ plena. (esperantigis Helena)

La poemo rilatas al funeralo de la cindroj eltombigitaj de Laŝlo Rajk,kondamnita dum proceso en 1949-a. La funeralo transformiĝis en grandan manifestacion en Budapeŝt. La titolo originala de la poemo estas: "Funeralo de Rajk"

Originala Versio

POGRZEB

Czaszkę z gliny wyjęli, / położyli w marmury, / luli luli ordery / na poduszkach z purpury. / Czaszkę z gliny wyjęli. /

Odczytali z karteczki / a) był to chłop serdeczny, / b) zagrajcie orkiestry, / c) szkoda ze nie wieczny. / Odczytali z karteczki.

A ty oceń narodzie, / a ty szanuj tę zdobycz, / że kto raz się urodzi, / może zyskać dwa groby. / A ty oceń narodzie

Nie zabrakło parady / dla tysiąca puzonów / i policji dla tłumów / i huśtania dla dzwonów. / Nie zabrakło parady.

Mieli oczy umkliwe / od ziemi ku niebiosom, / czy już lecą gołębie / i bomby w dziobkach niosą. / Mieli oczy umkliwe.

Między nimi a ludem / miały być tylko drzewa, / to tylko co się w liściach / przmilczy i prześpiewa. / Między nimi a ludem.

A tu mosty zwodzone, / a tu wąwóz z kamienia, / z dnem gładzonym pod czołgi, / z echem do zaludnienia. / A tu mosty zwodzone.

Jeszcze pełen krwi swojej / lud odchodzi z nadzieją, / jeszcze nie wie ze z grozy / sznury dzwonów siwieją.

Jeszcze pełen krwi swojej.