Ege kolera

pentrita de Cezar



Cezar

Se miaj vortoj kriĉas kiel dragiloj



Se miaj vortoj kriĉas kiel dragiloj
kaj miaj frazoj kiel ŝtanciloj tamburas,
ĉu mi tiukaze estas tro laŭta?
Se miaj dozrohattiradoj
frakasas krake vilaojn,
ĉu mi tukaze estas tro laŭta?
Se mia voĉo volus supersoni
la trompetojn de Jeriĥo,
ĉu mi ankaŭ tiukaze estas ankoraŭ tro laŭta?
Se mi krias pro tiom da maljusteco,
ĉu mi tiukaze vere estas tro laŭta?

Se la muroj de l' mondo
de mia voĉo ekhavas fendojn,
ĉu mi tiukaze estas tro laŭta?
Ĉu mi tiukaze estas laŭta?
Vere laŭta?!

Aŭ tamen ne sufiĉe laŭta?
Aŭ multe tro mallaŭta?

.....

Sed unue foje envenu al mi,
ĉe mi vi rajtas krii.



Hans-Georg Kaiser

Wenn meine Worte wie Bagger kreischen



Wenn meine Worte wie Bagger kreischen,
und meine Sätze wie Stanzen trommeln,
bin ich dann zu laut?
Wenn meine Planierraupenhasstiraden
Villen krachend zermalmen,
bin ich dann zu laut?
Wenn meine Stimme
die Trompeten von Jericho übertönen will,
bin ich dannn immer noch zu laut?
Wenn ich schreie vor so viel Unrecht,
bin ich dann wirklich zu laut?

Wenn die Mauern der Welt
von meiner Stimme
Risse bekommen,
bin ich dann zu laut?
Wirklich zu laut!?
Zu laut?!

Oder doch nicht laut genug?
Oder noch viel zu leise?

.......

Aber kommen sie
erst einmal herein zu mir,
bei mir dürfen sie schreien.