Scharrelkoeien

Vanop het terras van ons vakantieverblijf in Luxemburg hebben we een prachtig uitzicht op een stukje ongerept landschap. Aan de horizon een dicht loofwoud dat zich duidelijk nog geen zorgen maakt om de overdaad aan CO2 in de lucht of om de dringende noodzaak aan een strengere Kioto-norm. Vooraan een grasgroene weide die van niemand en van iedereen lijkt te zijn, met midden daarin een wasplaats waar de dorpelingen plachten samen te komen eeuwen vooraleer Dash Super met Blauwe Stippen door Proctor en Gamble op ons was losgelaten.

Het enige geluid komt van de zwaluwen die vandaag wel bijzonder laag vliegen, van de plaatselijke ezel die zijn wedervaren vertelt aan moeder de gans, en ieder kwartier van de klokken in de dorpskerk.

En tussen dit alles, net onder de einder, een geweldige glooiende weide met midden daarin een enkele boom en een twintigtal koeien. Die koeien hebben iets fascinerends. Ze staan daar, alle met hun kop naar het westen gericht, en degusteren smakelijk hun ambachtelijk gekweekte grassprietjes op een bedje van frisse klaver. En dan opeens draait een koe zich een halve draai om, naar het oosten, en alle andere koeien doen hetzelfde. Alsof een muezzin hen heeft opgeroepen voor het avondgebed. Maar een muezzin is hier in dit oerkatholieke dorpje nergens te bespeuren. En dan vertrekken alle runderen dikbil weer samen naar een ander deel van de weide waar waarschijnlijk het gras en de klaver veel groener is.

Als er leven is na de dood, dan voel ik er wel wat voor om hier als koe wedergeboren te worden. Maar dan als koe hier, in Rochehaut, als vrije scharrelkoe, niet als een koe in een hok, die met haar neus een stel staven moet wegdrukken om zo aan haar dagelijkse portie krachtvoer te geraken. Maar misschien mag ik helemaal niet kiezen? 'k Zal eens met de koeien gaan praten. Misschien doen ze wel een goed woordje voor me...