Fabeleto pri la vegetarana rano
Lagoborde en Omano
Vivis iam granda rano.
Regis super ranpopolo
Laŭ propra alta volo
Malben’ peza lin tre premis
Pro kio li eĉ blasfemis.
Stranga kutimo, ne rana
Estis li vegetarana.
Dum la frua infanaĝo
Amuzante sin per naĝo
Inter araneoj ludis
Akompane muŝoj flugis.
Manĝotempojn li traploris
Kie la lilioj floris
En la tuta imperio
Tie fartis bon’ reĝido
Patran vorton (nur vaneco)
Auskultis li pro deco.
Enpaŝante en junaĝon
Ne forgesis la miraĝon.
Manĝi muŝon kia krimo,
Kia bruta prakutimo!
Eble mi ne estas rano
Aŭ mankas unu rado?
Foje granda festo estis
Gravuloj ĉiuj ĉeestis
Nur reĝido laŭ kutimo
Tremis sub salik’ pro timo.
Vespermanĝa tempo venis
Kuiristoj muŝojn prenis
Bela reĝido nur palis
Ĝis pro naŭzo teren falis.
Olda reĝo al li diras,
Dum la gastoj ege miras.
Ekde nun laŭ mia vorto
En favoron levu sorto.
Mia morto proksimiĝas
Mia vivo jen finiĝas.
Estu vi la nova reĝo
Prudenta en reĝa seĝo!
La reĝido bone regis,
Ĉiujn lamentojn tralegis.
Mankis al li nur edzino
Kiu estus bel’ reĝino
Vivis bela fraŭlino
Brila kiel malaĥito
En najbara lagobordo
Posedant’ de reĝa koro.
Grandan muŝon ŝi malamis
Tage nokte ĝin ĉasadis.
Ŝia geedza kondiĉo
Estis viv’ de reĝ’- amiko
Juna reĝo tre malgajas.
Devas juĝi sed kor’ amas.
Solvon sendis ranodio,
Fluge venis cikonio.
Sign-in to write a comment.