Sankta Luiso!

Mi deziras al vi bonan vojaĝon kaj sukcesan kongreson!

Patrick, Sandrine, kaj Andy, dankon por viaj bondeziroj! Mi alvenis en Sankta Luiso ĉi-posttagmeze. La kongreso oficiale komenciĝos morgaŭ vespere. Mi jam renkontis kun kelkaj Esperantistoj tie ĉi, manĝis kaj drinkis kun ili iomete.

La etoso jam ŝajnas al mi esti tre bona. Michel, mi pensas ke ne bezonos tian jakon. La homoj tie ĉi vere estas diversaj, sed bonaj kaj malfermaj. La plejmulto da ili estas denaskaj usonanoj. Ni parolas Esperanton. Tio eble ŝajnas iomete strange al kelkaj homoj, sed vere ni diskutis ĝis nun normalajn aferojn kaj mi jam havas bonan tempon.

Mi ĵus alvenis hejmen. Mi faros apartan blogaĵeron pri la kongreso, sed mi devas diri ke mi ege ŝatis ĝin. Mi faris bonajn konektojn kaj novajn amikojn tie, kun kiuj mi trovis ke mi havis multajn komunajn interesojn.

Vere ne estis verda aŭ iu ajn mistikismo. Oni parolis pri la Interna Ideo iometete, kaj tion mi tute ne taksas kiel mistikismo. Mi alvenis, tuj renkontis homojn, kaj trovis ke mi povis paroli kun ili pri multaj aferoj. Ni en Vaŝintono ankaŭ gastigos la venontan kongreson nacian usonan, kaj kelkaj homoj donis al mi bonajn sugestojn por tio kaj por la plibonigo de nia retejo. Mi sentis ke mi estis bone akceptata, kaj ke multaj homoj havas similajn sentojn pri Esperanto kaj pri la movado kiel mi. Eĉ se ili ne havis ekzakte la samajn sentojn, la atmosfero vere estis tolerema.

La etoso estis tiom bona, kaj la lingvo funkciis tiom bone, ke eble nun mi kredas je la "interna ideo"--la deziro de komunikiĝi pli bone kun homoj, uzante Esperanton kiel ilo tiuflanke. La sento estis bona, kaj mi ne povas tre bone klarigi ĝin.

Mi ne scias kial ĝi ne estus ankaŭ agrabla, Valdi. Fakte, almenaŭ en la pasinteco, oni organizis tiajn aferojn ĉi tie en Usono. Kiam mi estis en la liceo, miaj gepatroj informis min ke estis oportuno por pasi tutan semajnon en "language camp" kie oni rajtis uzi nur la francan lingvon (mi tiam estis lernanta la francan). Oni uzis nur la francan dum la tuta tempo. Tiam mi ne volis fari tion, sed mi nun bedaŭras.

En la universitato mi studis la germanan lingvon, kaj mi partoprenis en la germana klubo, kie ni provis ankaŭ uzi la germanan lingvon. Ankaŭ en la sama universitato, ekzistas ankoraŭ "lingva tabla kafkuniĝo" -- kuniĝo, kie ĉiu tablo havis flagon de aparta lando, kaj homoj kiuj volis uzi tiun lingvon iris al ĉiu taŭga tablo. Unufoje mi iris al la japana tablo, kaj trovis la homojn arogante, same kiel aliaj eksterlandanoj kiuj loĝis en Japanio je la sama tempo kiel mi. Aliafoje mi iris al la tablo por la germana kaj trovis ĝin sufiĉe afabla.

Oni bezonas havi disciplinon por kunsenti uzi fremdan lingvon en sia hejmlando. Por mi estis la Esperanto Kongreso ne nur sukcesa, sed tre amuza. Finfine dependas de la homoj kiujn vi renkontas, ĉu ne?

En kiu lingvo vi skribas ĉifoje, Valdi?