Do jen la letero de Bogdan Lys el Ukrainio:
“Karaj amikoj!
Mi estas unu el multaj ukrainoj, al kiuj nun tiel nomataj "rusaj fratoj" verŝas fajron el ĉiuspecaj armiloj, mortigante infanojn, maljunulojn, virinojn, tiumaniere klopodante pruvi al ni sian “fratan amon”.
Kiel la sola viro en nia familio mi decidis evakui de danĝero, aŭ pli ĝuste - savi de morto, miajn plej karajn homojn - mian amatan edzinon Viktorio kaj ŝian patrinon Lyudmila, kiu estas HANDIKAPULINO DE LA UNUA GRUPO.
Nia vojo de Poltavo al landlimo kun Pollando estis vojo plena de larmoj pri pereintaj ukrainaj soldatoj, bombarditaj niaj urboj kaj vilaĝoj, hospitaloj, lernejoj, infanĝardenoj…
Mi adiaŭis miajn parencojn ĉe la landlimo kun Pollando, kie ili estis akceptitaj de volontuloj. Kaj jen la telefon-voko, - Ili alvenis al Przemyśl!
Nun mi povas diri kun konfido, ke Pollando estas nia frata popolo. Kaj mi diras tion ne pro tio ke Viktoria kun patrino havis iujn escepte zorgemajn volontulojn. Ja tiaj volontuloj estis ĉie. Ĉie estis manĝaĵo, varmo, vestaĵoj, tradukistoj, medicina kaj psikologia subteno… Tamen…ne estis la loĝejo.
Tiutempe Pollando estis superplena de forloĝitaj ukrainoj, kaj lokaj volontuloj luktis por trovi la ĝustajn kondiĉojn por ni.
Bedaŭrinde, la medikamentoj donitaj al Ludmila de la Ruĝa Kruco ne funkciis por trankviligi Viktorio'n, kies fizikaj fortoj ne sufiĉis por flegi sian patrinon.
Post tri tagoj de la atendado, ŝiaj nervoj cedis. Necerteco kaj korp-doloro de ŝia patrino Ludmila kaŭzis al ŝi pli da paniko.
Ĝuste tiam, kiel anĝelo, al ili alproksimiĝis volontulo Lidia kaj proponis humanan helpon laŭ la programo Pollando-Francio, kiu enhavis kelkajn garantiojn kaj servojn, inkluzive de: senpagaj transportoj, edukado, kuracado, helpo por akiri rifuĝejon.
Fin-fine, dank` al helpo de volontuloj, mia edzino kaj ŝia patrino atingis la francan urbon Besançon, kie ili estis provizore loĝigitaj en sportejo ĉe la Ruĝa Kruco. Nun tie, en granda komuna ĉambro kun dekoj da "faldeblaj litoj", ili jam dum kvin tagoj atendas plian translokiĝon...
Lokaj volontuloj multe klopodas trovi taŭgan lokon por handikapulo de la unua grupo, sed dume, ve, sen sukceso...
Krome, se temas pri severaj kazoj de handikapuloj, precipe ilia setlado kaj medicina prizorgo, estas postulataj formalaĵoj kiel prefektaj permesoj, kio ankaŭ postulas tempon.
Kaj nun, dum la naŭa tago de senmedicina flegado, pro la manko de kondiĉoj kaj kvalifikita medicina prizorgo, sanstato de Ludmila ekmalboniĝis...
En tiaj kazoj, la Ruĝa Kruco konsilas voki ambulancon...
Bedaŭrinde, tio ne funkcias por paciento kiel Ludmila, ĉar handikapulo de la unua grupo bezonas konstantan individuan sanitaran kaj higienan prizorgon en aparta ĉambro, kun profesia medicina subteno, kaj pli ofte - fizika subteno: translokigi la pacienton de lito al rulseĝo, elpreni aŭ efektivigi manipuladojn.
Karaj francaj amikoj, per ĉi tiu letero, mi tre esperas veki en viaj koroj simpation kaj emon helpi miajn parencojn.
Mi ankaŭ volas kliniĝi por danki la volontulojn de Pollando kaj Francio pro ilia anĝela laborego.
Mi vidas vin batali por ni sur flanko de Boneco kaj Amo… Vi kolektas vestaĵojn, liveras manĝaĵojn, medikamentojn, transportojn, provas intertrakti kun lokaj aŭtoritatoj pri ni, serĉas rifuĝon inter bonaj, respondemaj urbanoj kaj vilaĝanoj...
Ĉi tiu via bon-homeco estas la espero de la tuta homaro por la estonteco...
Same kiel ne ekzistas fremdaj infanoj, ankaŭ estas neeble moviĝi en la estontecon sen senti, ke ni ĉiuj estas fratoj kaj fratinoj. Kaj ni ne povos konstrui "brilan estontecon", se ni ne zorgas pri unu la alian.
La bon-homeco estas AGO de zorgema Koro...
Nun ĝi savas miajn parencojn en Francio, inter volontuloj, de koro al koro, de viro al viro.
Nur bon-homeco savos la mondon, Eŭropon, Ukrainion kaj patrinon Lyudmila…”
---
FR
Володимир Сорока est avec Євгенія Словачевська et 7 autres personnes . 6h · ️
AIDE !!! A la demande de mon ami Богдан Лис, je me tourne vers mes amis français et propose de lire sa lettre et de l'aider autant que possible. Il peut aussi être judicieux de traduire le texte de votre lettre en français et de l'envoyer aux journalistes… Cependant, gardez à l'esprit que l'affaire est urgente ! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ - Voici donc la lettre de Bogdan Lys d'Ukraine : "Chers amis! Je suis l'un des nombreux Ukrainiens qui sont maintenant appelés "frères russes" en tirant avec toutes sortes d'armes, en tuant des enfants, des personnes âgées, des femmes, en essayant de nous montrer leur "amour fraternel". En tant que seul homme de notre famille, j'ai décidé d'évacuer du danger, ou plutôt - de sauver mes proches de la mort - ma femme bien-aimée Victoria et sa mère Lyudmila, qui est HANDICAPAN DU PREMIER GROUPE. Notre route de Poltava à la frontière avec la Pologne était une route pleine de larmes pour les soldats ukrainiens perdus, bombardés de nos villes et villages, hôpitaux, écoles, jardins d'enfants. J'ai dit au revoir à mes proches à la frontière avec la Pologne, où ils ont été accueillis par des bénévoles. Et voici l'appel téléphonique - Ils ont atteint Przemyśl ! Maintenant, je peux dire avec confiance que la Pologne est notre peuple frère. Et je dis cela non pas parce que Victoria et sa mère avaient des bénévoles exceptionnellement attentionnés. En effet, de tels volontaires étaient partout. Il y avait de la nourriture, du chauffage, des vêtements, des interprètes, un soutien médical et psychologique partout… Pourtant… il n'y avait pas de logement. À l'époque, la Pologne était surpeuplée d'Ukrainiens déplacés, et les volontaires locaux avaient du mal à trouver les bonnes conditions pour nous. Malheureusement, les médicaments donnés à Ludmila par la Croix-Rouge n'ont pas réussi à rassurer Victoria, dont la force physique n'était pas suffisante pour s'occuper de sa mère. Après trois jours d'attente, ses nerfs ont cédé. L'incertitude et les courbatures de sa mère Ludmila l'ont encore plus affolée. À ce moment-là, en tant qu'ange, ils ont été approchés par une bénévole, Lydia, et leur ont proposé une aide humanitaire dans le cadre du programme Pologne-France, qui comprenait un certain nombre de garanties et de services, notamment le transport gratuit, l'éducation, les soins médicaux et l'aide au logement. Enfin, grâce à l'aide de bénévoles, ma femme et sa mère ont atteint la ville française de Besançon, où elles ont été temporairement hébergées dans un centre sportif de la Croix-Rouge. Maintenant là, dans une grande salle commune avec des dizaines de "lits pliants", ils attendent depuis cinq jours un autre déménagement... Les bénévoles locaux s'efforcent de trouver une place convenable pour une personne handicapée du premier groupe, mais en attendant, hélas, sans succès... De plus, dans le cas de cas graves de personnes handicapées, notamment leur installation et leur prise en charge médicale, des formalités telles que des autorisations préfectorales sont exigées, ce qui demande également du temps. Et maintenant, au neuvième jour des soins médicaux, faute de conditions et de soins médicaux qualifiés, la santé de Ludmila a commencé à se détériorer ... Dans de tels cas, la Croix-Rouge conseille d'appeler une ambulance ... Malheureusement, cela ne fonctionne pas pour un patient comme Ludmila, car une personne handicapée du premier groupe a besoin de soins de santé et d'hygiène individuels constants dans une pièce séparée, avec un soutien médical professionnel, et plus souvent - un soutien physique : transférer le patient du lit à fauteuil roulant, sortir ou effectuer des manipulations. Chers amis français, avec cette lettre, j'espère vivement éveiller dans vos cœurs la sympathie et le désir d'aider mes proches. Je tiens également à saluer pour remercier les bénévoles de Pologne et de France pour leur travail angélique. Je vous vois vous battre pour nous du côté de la Bonté et de l'Amour… Vous collectez des vêtements, livrez de la nourriture, des médicaments, des transports, tentez de négocier avec les autorités locales à notre sujet, cherchez refuge chez des citadins et villageois bons et responsables... Cette bonté qui est la vôtre est l'espoir de toute l'humanité pour l'avenir... De même qu'il n'y a pas d'enfants étrangers, il est également impossible d'avancer vers l'avenir sans se sentir tous frères et sœurs. Et nous ne pouvons pas construire un "avenir radieux" si nous ne nous soucions pas les uns des autres. La bonne humanité est l'ACTION d'un Cœur bienveillant... Maintenant, il sauve mes proches en France, parmi les bénévoles, de cœur à cœur, d'homme à homme. Seule la bonne humanité sauvera le monde, l'Europe, l'Ukraine et la mère Lyudmila… »
Sign-in to write a comment.