Karaj ĉiuj,

Ne prenu la ideon ke mi startu blogi! Mi estas senespera fari ion ajn regulmaniere :)

Fakte, mi demandas ion de vi... Mi ankoraŭ estas komencanto lerni Esperanto, kvin semajnoj nun. Mi malplenumas kompreni kial mi neglektis tiun belegan lingvon en la pasinto. Almenaŭ, neniam estas tro malfrua!

Pro pliboniĝi, mi klopodis tradukojn de kelkaj poemoj kiuj mi okazas ŝati. Mi pensis, eble iu inklinus helpi iomete kaj indikus ĉu mi faris erarojn, aŭ sugestus plibonan vorton?

Normale, mi ankaŭ ne estas troa amanto de la poezio. Sed ekzistas kelkaj elelektitaj poemoj kiuj, laŭ mi, posedas grandegan elspiron kaj vortforton. Mi prezentas ilin tie, esperanta ke vi ĝuu ilin tiel multe kiel mi.

Unue, mian plej ŝatatan: Charles Baudelaire, L'invitation au voyage (Invito al vojaĝo), el la poetaro Fleur du mal (Floroj de malvirto). Trovu la originalon tien: fleursdumal.org/poem/148

Mi ne konas bone la Francan, tamen, tre interesa laŭ mi estas ankaŭ la fakto ke tiu pago montras kvar diferencaj Anglaj tradukoj. Tio indikas ke ĝi estas teksto malfacile esprimi aliajn lingvojn. Mi ankaŭ havas Germanan version ie ajn. Mi provis sekvi la originalon tiel laŭvorte kiel ebla, kaj esperas ke la deveno ne iĝis tro terura.

 

%

 

 

 

Mia infano, mia fratino
Sonĝu pri la dolĉeco,
Ĉi tien aliri pro kunloĝi!
Amadi libere,
Amadi kaj morti,
En la lando kiu vin similas!
La nebuleta sunbrilo
De tiuj agitataj ĉieloj
Laŭ mia spirito estas la ĉarmoj,
Kiel misteroj,
De viaj danĝeraj okuloj,
Lumantaj brile tra iliaj larmoj.

Ĉi tie, estas ĉio bonordo kaj beleco,
Lukso, trankvilo, kaj volupto.

Glimbrilanta meblaro,
Polurita per la jaroj,
Ornamos nian dormĉambron;
La plej raraj floroj
Kunigas iliajn odorojn
Kun nuba aroma de sukcena,
La abundornamaj plafonoj,
La speguloj profundaj,
La grandiozeco orienta,
Tutaĵo paroletus
Al animo sekrete
En sia dolĉa naskitlingvo.

Ĉi tie, estas ĉio bonordo kaj beleco,
Lukso, trankvilo, kaj volupto.

Vidu sur la kanaloj
Dormantaj tiuj ŝipoj
Kies agordo ŝanĝiĝema;
Estas pro satigi
Vian iometan deziron
Ĉu ili venas de la terglobolimo.
— La subirantaj sunoj
Vestas la agrojn,
La kanalojn, la tutan urbon,
Per hiacinto kaj oro;
La mondo endormiĝas
En varmeta brilo.

Ĉi tie, estas ĉio bonordo kaj beleco,
Lukso, trankvilo, kaj volupto.