otelo

Kun miro kaj kontent' egale grandaj
mi vidas vin veninta.-Ho, mia animĝojo!
Se post tempesto venas tiaj mildoj,
do blovu vento veki la mortintojn;
la lukta barko grimpu akvomontojn
olimpe altajn, kaj el la ĉielo
replonĝu en inferon! Se nun morti,
mi mortus plej feliĉe, ĉar mi timas,
pro mia feliĉego de animo,
ke plu neniam venos tia ĝojo
en la kovrita sorto.