Modern and Old Buildings / Art...

10 Week Picture Project: Shapes. Week 6 (April 27th - May 3rd): RECTANGLE. CWP - Out of a window - (2015/04 CWP) → seventeenth place

10-Week Picture Projects: Opposites, Week 10: (August 10-16): Bumpy ---------------------------------------------------------------------------------------------------- Westerbork transit camp (Dutch: Kamp Westerbork, German: Durchgangslager Westerbork) was a World War II Nazi refugee, detention and transit camp in Hooghalen, ten kilometres (6.2 miles) north of Westerbork, in the northeastern Netherlands. Its function during the Second World War was to assemble Romani and Dutch Jews for transport to other Nazi concentration camps. ---------------------------------------------------------------------------------------------------- Vanuit het doorgangskamp Westerbork werden meer dan honderdduizend mensen gedeporteerd. Van hen keerden 102.000 niet terug. Op initiatief van een aantal oud-gevangenen zijn op de voormalige appelplaats 102.000 stenen geplaatst. De achterliggende gedachte is duidelijk te maken om hoeveel mensen het bij deze moord gaat. Maar naast deze massaliteit wordt ook de individualiteit duidelijk: de stenen zijn willekeurig in hoogte gestraat om het individu te benadrukken: 102.000 keer een moeder, een vader, een zoon, een dochter, een broer, een zus…. De stenen zijn op een gelijkmatige manier geplaatst binnen de kaart van Nederland. De meeste Nederlandse gemeenten hadden voor de oorlog Joodse inwoners, waardoor de vervolging van de Joden dan ook de gehele samenleving aanging. Op de kop van de stenen is een davidster aangebracht. Tweehonderdendertien stenen zijn met een vlam uitgevoerd: een groep van 245 Sinti en Roma werd op 19 mei 1944 vanuit kamp Westerbork gedeporteerd en grotendeels vermoord in Auschwitz. Honderd stenen hebben geen symbool en staan voor de verzetsstrijders die in kamp Westerbork gevangen zaten om weggevoerd te worden. Voor overlevenden en nabestaanden is niets meer terug te vinden van hun familieleden, vrienden en kennissen. Van hen is geen laatste rustplaats bekend, nergens kan een gedenksteen worden gevonden. Daardoor worden de 102.000 stenen door velen ervaren als een directe 'verwijzing' naar hun dierbaren.

The 'La Defense Offices' complex (2004) is the work of Dutch architectural practice *UNStudio*. Located in Almere, Netherlands, its design is integrated into the larger urban plan. The entrances into the inner courtyards are drawn from the surrounding site, as is the structure's height. The exterior facade appears relatively mundane, and is meant to reflect the urban condition. In interior courtyard facades, however, have been designed with the office tenants' needs in mind. These facades are clad with glass panels that are integrated with a multi-colored foil. Depending on the time of day and the angle of approach, the courtyards are filled with myriad colors and intensities, making each day a new, vibrant experience. ----------------------------------------------------------------------------------------------------------- Almere, de stad die zich kenmerkt door een grote verscheidenheid aan moderne architectuur, heeft in 2004 een bijzonder bouwwerk aan haar verzameling toegevoegd; het kantoorgebouw 'La Defense' is een ontwerp van *UNStudio* en kenmerkt zich door zijn vorm en kleurgebruik. *Twee gebouwen*: 'La Defense' bestaat uit twee afzonderlijke gebouwen die als het ware in elkaar geschoven kunnen worden. Tussen de kantoorgebouwen bevindt zich een verhoogd binnenterrein, waaronder een parkeergarage is gelegen. Van *eenkleurig*...: De architect van 'La Defense' heeft met behulp van kleurgebruik een duidelijk contrast aangebracht tussen de gevels die het gebouw van haar omgeving scheiden en de gevels die aan het binnenterrein grenzen. **De gevels aan de buitenzijde zijn voorzien van een zilverkleurige aluminium beplating in combinatie met zilverkleurige beglazing**. Deze kleurkeuze sluit aan bij de omliggende bebouwing, die voornamelijk is opgetrokken uit grijze bakstenen. Vanuit de omgeving valt 'La Defense' dan ook niet erg op. Naar *tweekleurig*...: De gevel aan de straatzijde wordt op twee plaatsen onderbroken, waardoor een glimp van de binnenzijde kan worden opgevangen. Met de schutkleur van de buitengevel nog op het netvlies, voltrekt zich een onverwachte gedaantewisseling; de binnenzijde staat met zijn veelkleurigheid in groot contrast met de rustig gekleurde buitengevel. De gevels aan de binnenzijde zijn voorzien van een goudkleurige beglazing waarin een speciaal folie is verwerkt. Afhankelijk van het tijdstip op de dag en de weersomstandigheden, maakt de lichtinval een boeiend kleurenspektakel zichtbaar dat in de gevels reflecteert.

Barcelona: Sagrada Familia... The Passion façade is recently built (1978). Located in the street Sardenya and oriented to west. This façade represents the passion and the death of Jesus. According with this function, it has an austere and extraordinarily naked appearance, with geometric edged forms. It is composed by a six columns portico, with three doors, of which the central one is divided into two by a mullion with the Alpha and Omega signs among the four bell towers. As the Nativity and Glory façade, the three entries of the Passion one are dedicated to the three Christian virtues. The sobriety of the façade is visible also by the presence of bone shaped columns and the sober sculptures carried out by Josep Maria Subirachs adding drama to the already deliberately sad Gaudí design. The whole respects the initial project of Gaudí with regard to its general characteristics, but the details are obviously adapted to the modern aesthetics. In this sense, the very symbolic iconography of Subirachs represents a total break with the figurative concept of the opposed façade (Nativity). De westfaçade is de façade van de Passie die gaat over het lijden van Christus. Deze kant is een halve eeuw na de oostkant gebouwd en is dus in een veel modernere stijl: "bekleed" met veel "hoekige" sculpturen. Boven in het portaal hangt een sculptuur van Jezus (zonder de traditionele lendendoek) aan het kruis.

Rotterdam, Netherlands...

Made with iPhone... Omstreeks het jaar 1000 bevond zich de eerste stenen kerk aan het Martinikerkhof. Dit was een éénbeukige romaanse kerk van tufsteen. Rond het jaar 1220 stond op dezelfde plaats een grotere kerk in romano-gotische stijl. De Martinikerk was toen een driebeukige kruiskerk met een hoog middenschip en lagere zijbeuken. Ronde absides sloten het koor en de zijbeuken af. Van deze bouwfase zijn nog veel sporen in de kerk aanwezig. Voorbeelden zijn de ronde vensters en de spaarvelden met siermetselwerk (te zien aan de buitenkant van de kerk) in de noord- en zuidgevel van het schip. Groningen was in de 15de eeuw een bloeiend handelscentrum en maakte deel uit van het Noord-Europese Hanzeverbond. De groei en de welvaart van de stad leidden tot de wens de Martinikerk verder uit te breiden. De gotiek had inmiddels in het noorden zijn stempel op de bouwkunst gedrukt. De luchtige gotische bouwstijl kende technieken die het mogelijk maakten hoger te bouwen en meer licht toe te laten door grote vensters in de muren aan te brengen. De Martinikerk kreeg na een flinke uitbreiding een gotisch uiterlijk. Het oude koor werd vervangen door een hoog, licht koor. Door de verhoging van de zijbeuken van het schip, veranderde de kerk in een zogenaamde hallenkerk. De kapel ten noorden van het koor werd in de 16de eeuw in laat-gotische stijl gebouwd. De Martinikerk deed tijdens het kortstondige bestaan van het eerste bisdom Groningen (1559-1594) dienst als kathedraal. In 1594 werd de stad Groningen protestants en daarmee ook de Martinikerk. De Martinikerk was nooit het toneel van een beeldenstorm. Op 24 juli 1594 werden de altaren ordelijk gesloopt en de heiligenbeelden verwijderd. De wandschilderingen werden met pleisterkalk bedekt. In de kerk mochten geen rouwborden worden geplaatst. Alleen in de gebrandschilderde ramen was plaats voor familiewapens en afbeeldingen. In het schip werd een grote preekstoel geplaatst. Vele prachtige muur- en gewelfschilderingen zijn op deze manier bewaard gebleven. De oudste nog bewaarde muurschildering dateert uit 14de eeuw en stelt Maria op de troon van Salomo voor. Op de gewelven is een keur aan schilderingen te zien: florale motieven maar ook afbeeldingen van heiligen, zoals de tweeling Cosmas en Damianus, Christoffel en de schutspatronen Otger en Sint Maarten. Deze laatste schilderingen dateren uit circa 1480. --> Opmerkelijk zijn verder de schilderingen rondom het zogenaamde 'hemelgat'. Afgebeeld is hier het feest rondom de Vastelavond. Op het gewelf staan musici met blaasinstrumenten en schilden, die volgens sommigen een erotische lading hebben, een nar, een zeemeermin en een kinderbisschop. Rond 1540 werden de veertien nissen tussen de arcadebogen in het koor beschilderd met taferelen uit het leven van Jezus Christus. Na de Reductie in 1594 verdwenen de schilderingen onder een laag witkalk, maar in 1923 werden zij herontdekt en later gerestaureerd. De gewelfschilderingen in het schip werden pas bij de laatste restauratie in de jaren 70 en 80 van de 20e eeuw blootgelegd en gerestaureerd.

De Martinikerk, vroeger Sint-Maartenskerk genoemd, is de oudste kerk van de stad Groningen. De kerk en de bijbehorende Martinitoren zijn genoemd naar Sint-Maarten. De heilige Maarten van Tours (316 - 397) was de schutspatroon van het bisdom Utrecht waartoe de stad Groningen[1] lange tijd behoorde. De huidige Martinikerk is een hallenkerk die voornamelijk uit de vijftiende eeuw dateert. De Martinikerk deed tijdens het kortstondige bestaan van het eerste bisdom Groningen (1559-1594) dienst als kathedraal. Het hoofdorgel behoort tot de bekendste en met 53 stemmen tot de grootste barokorgels ter wereld.[2] Het is in 1691-1692 gebouwd door Arp Schnitger met gebruikmaking van oudere onderdelen uit de late vijftiende eeuw, toen er in 1481 een nieuw orgel in de kerk werd gebouwd na voltooiing van het uitgebouwde schip. Volgens de overlevering was Rudolf Agricola, in die tijd syndicus van de stad, nauw betrokken bij het ontwerp van dat gotische orgel, dat vermoedelijk gebouwd was door Johan then Damme uit Appingedam. Voordat Schnitger zich met het orgel ging bemoeien had het al een lange voorgeschiedenis. In 1542 onderging het een verbouwing door een onbekende orgelmaker die er een renaissanceorgel van maakte, en kort daarna opnieuw door de uit Gent afkomstige, in Groningen werkzame Andreas de Mare. In de 17e eeuw waren het Anthonie Verbeeck (1628) en Jan Helman (1685) die werkzaamheden aan het instrument verrichtten. Na de dood van de laatstgenoemde stond het orgel er onafgemaakt bij. Daarom werd Schnitger uit Hamburg gehaald om zich over het orgel te ontfermen. Toen hij in 1692 klaar was, was het een majestueus barokinstrument geworden. In 1728-1729 werd het orgel verder uitgebreid door Franz Caspar Schnitger, de zoon van Arp Schnitger. Omdat hij stierf werd het werk in 1730 afgemaakt door zijn meesterknecht Albertus Antoni Hinsz, die in 1739-1740 de orgelkas moderniseerde, met houtsnijwerk van Casper Struiwig. Daarna hebben diverse Groninger orgelbouwers, Nicolaus Anthony Lohman (1808, 1816), Petrus van Oeckelen (1831, 1855, 1867) en Jan Doornbos (1904, 1912), ingrijpende wijzigingen aangebracht waardoor het instrument steeds meer zijn karakter van barokorgel verloor. Die ontwikkeling liep door tot 1938, toen de Utrechtse orgelbouwer J. de Koff bij een rigoureuze modernisering vrijwel geen originele orgelpijp meer overliet en ook de structuur van het instrument veranderde. In de jaren zeventig werd Jürgen Ahrend uit Leer aangezocht om het orgel zoveel mogelijk terug te brengen in de staat waarin Hinsz en Struiwig het in 1740 hadden gebracht. Enkele waardevolle toevoegingen uit later tijd heeft Ahrend gehandhaafd. De restauratie duurde van 1976 tot 1984.

Made with iPhone... Omstreeks het jaar 1000 bevond zich de eerste stenen kerk aan het Martinikerkhof. Dit was een éénbeukige romaanse kerk van tufsteen. Rond het jaar 1220 stond op dezelfde plaats een grotere kerk in romano-gotische stijl. De Martinikerk was toen een driebeukige kruiskerk met een hoog middenschip en lagere zijbeuken. Ronde absides sloten het koor en de zijbeuken af. Van deze bouwfase zijn nog veel sporen in de kerk aanwezig. Voorbeelden zijn de ronde vensters en de spaarvelden met siermetselwerk (te zien aan de buitenkant van de kerk) in de noord- en zuidgevel van het schip. Groningen was in de 15de eeuw een bloeiend handelscentrum en maakte deel uit van het Noord-Europese Hanzeverbond. De groei en de welvaart van de stad leidden tot de wens de Martinikerk verder uit te breiden. De gotiek had inmiddels in het noorden zijn stempel op de bouwkunst gedrukt. De luchtige gotische bouwstijl kende technieken die het mogelijk maakten hoger te bouwen en meer licht toe te laten door grote vensters in de muren aan te brengen. De Martinikerk kreeg na een flinke uitbreiding een gotisch uiterlijk. Het oude koor werd vervangen door een hoog, licht koor. Door de verhoging van de zijbeuken van het schip, veranderde de kerk in een zogenaamde hallenkerk. De kapel ten noorden van het koor werd in de 16de eeuw in laat-gotische stijl gebouwd. De Martinikerk deed tijdens het kortstondige bestaan van het eerste bisdom Groningen (1559-1594) dienst als kathedraal. In 1594 werd de stad Groningen protestants en daarmee ook de Martinikerk. De Martinikerk was nooit het toneel van een beeldenstorm. Op 24 juli 1594 werden de altaren ordelijk gesloopt en de heiligenbeelden verwijderd. De wandschilderingen werden met pleisterkalk bedekt. In de kerk mochten geen rouwborden worden geplaatst. Alleen in de gebrandschilderde ramen was plaats voor familiewapens en afbeeldingen. In het schip werd een grote preekstoel geplaatst. Vele prachtige muur- en gewelfschilderingen zijn op deze manier bewaard gebleven. De oudste nog bewaarde muurschildering dateert uit 14de eeuw en stelt Maria op de troon van Salomo voor. Op de gewelven is een keur aan schilderingen te zien: florale motieven maar ook afbeeldingen van heiligen, zoals de tweeling Cosmas en Damianus, Christoffel en de schutspatronen Otger en Sint Maarten. Deze laatste schilderingen dateren uit circa 1480. --> Opmerkelijk zijn verder de schilderingen rondom het zogenaamde 'hemelgat'. Afgebeeld is hier het feest rondom de Vastelavond. Op het gewelf staan musici met blaasinstrumenten en schilden, die volgens sommigen een erotische lading hebben, een nar, een zeemeermin en een kinderbisschop. Rond 1540 werden de veertien nissen tussen de arcadebogen in het koor beschilderd met taferelen uit het leven van Jezus Christus. Na de Reductie in 1594 verdwenen de schilderingen onder een laag witkalk, maar in 1923 werden zij herontdekt en later gerestaureerd. De gewelfschilderingen in het schip werden pas bij de laatste restauratie in de jaren 70 en 80 van de 20e eeuw blootgelegd en gerestaureerd.

In 2014 I was some day's in Hamburg and at the last day we had to go by bus to Bremen. In that bus we went over a bridge and there...... I had a wonderful view over the container harbour! I took this photo through glass.

You can see that when the sun on the site is shining from another angle, the colours are changing... Here is the other one: www.ipernity.com/doc/chris10/46386060

You can see that when the sun on the site is shining from another angle, the colours are changing... Here is the other one: www.ipernity.com/doc/chris10/46386064

Made with iPhone... Two months (April and May) in a year the gardens of Castle 'Het Oude Loo' are open for public... It's really a pleasure to see all the coloured Rhododendrons...

Two months (April and May) in a year the gardens of Castle 'Het Oude Loo' are open for public... It's really a pleasure to see all the coloured Rhododendrons...

Westerbork transit camp (Dutch: Kamp Westerbork, German: Durchgangslager Westerbork) was a World War II Nazi refugee, detention and transit camp in Hooghalen, ten kilometres (6.2 miles) north of Westerbork, in the northeastern Netherlands.

On the fourth of May we want to remember...