Hvítserkur: een sprookje - a fairy tale

Geschreven in het kader van Saturday Self Challenge 5 mei 2018: Sprookje.
Written within the framework of Saturday Self Challenge 5 may 2018: Fairy Tale.

Aan de IJslandse kust woonde eens een visser. Hij woonde in een mooi, groot huis aan de rand van het strand. En achter het strand stonden hoge bergen. En hij wilde elke dag de zee op om te vissen. Hij hield van vissen en bovendien kon hij goed vissen verkopen op de markt. Zo verdiende hij heel veel geld. Hij had al een aardige kist vol. Dat had hij nodig, hij wilde in een nog groter huis wonen, het grootste huis van het land of zelfs van de wereld. Zo kon hij zijn vrouw vermijden die hem die hem altijd opdroeg om de schapen te hoeden. Dat was beneden zijn waardigheid vond hij.
Elke dag was het laagwater en het was hoogwater. De visser vond dat erg vervelend: hij wist nooit wanneer het hoogwater was en wanneer laagwater. Direct na hoogwater kon hij zo wegvaren, maar met laagwater moest hij wachten of met zijn boot over het brede strand zeulen. Hij wilde dat hij kon gaan vissen wanneer hij dat wilde. De zee moest hem gehoorzaam zijn. Maar dat was de zee niet. Ook de vissen in de zee waren hem niet altijd goed gezind, het kwam voor dat hij met helemaal niets thuiskwam.
En de winters waren lang. Soms was de zee al voor kerst bevroren en ook nog halverwege de lente nog stijf bevroren en kon hij niet varen vissen wegens het zeeijs. Dan moest hij de schapen in de stal verzorgen en daar had hij een hekel aan.
En de visser besloot de zee voor dit gedrag te straffen, hij wist alleen nog niet hoe.
En op een dag, ging hij naar de markt om zijn vis te verkopen. Het was de laatste markt voor de winter en het was druk. Hij verkocht al zijn vis voor hoge prijzen en was al vroeg uitverkocht. Hij dacht dat hij meer had kunnen verkopen en dus nog meer geld zou kunnen hebben. Maar de zee had afgelopen tijd niet meegewerkt.
Nadat de visser was uitverkocht, liep hij over de markt. Hij ontmoette een vreemdeling uit een ver land. En hij had een dier bij zich. Een hoog, rank, dier met een merkwaardige bult op zijn rug. Volgens de vreemdeling kon dat dier heel veel water in zijn bult vervoeren. De visser wist direct dat hij dit dier wilde hebben. Hij kon dat dier gebruiken om de zee te straffen. Het dier was wel duur, het kostte de visser de helft van zijn geld.
Even later ontmoette de visser een tovenaar, uit een ander ver land. De visser vroeg aan de tovenaar of hij het vreemde dier kon betoveren. Dat kon, maar dat kostte de visser de andere helft van zijn geld. En, zo zei de tovenaar, de betovering zou verbreken als het dier in aanraking kwam met zonlicht.
De visser spoedde zich met het vreemde dier naar huis en stalde het op een plek waar geen zonlicht kwam.
Een paar dagen later was het de kortste dag en het werd winter. Het was een grauwe, bewolkte dag. De zee was nog niet dichtgevroren maar het scheelde niet veel. De visser besloot zijn plan uit te voeren. Toen het laatste daglicht was verdwenen nam hij het vreemde dier uit de stal en nam het mee het strand op. Het was inmiddels al eb. Hij sprak een toverspreuk uit die hij van de tovenaar had geleerd en het dier begon te drinken uit zee. Zonder stoppen. En zelfs zonder het sterrenlicht kon de visser zien dat het water lager en lager kwam te staan. Elk uur van de nacht weer. Mijn wraak is zoet, dacht de visser, de zee zal zich eindelijk gedragen!
Wat de visser niet zag, is dat het dier steeds groter en groter werd. Hij hoorde ook niet dat de bergen aan de zee opmerkten dat ze geen natte voeten meer hadden. En dat de bergen daarover begonnen te klagen! De bergen wisten heel goed van de betovering van het vreemde dier. Daarom besloten ze om zo plat mogelijk te gaan liggen, dan kon het weinige zonlicht van de komende dag zo snel mogelijk het dier bereiken. Ook de wolken werkten mee, nu hinderden zij de sterren en de maan, maar ze besloten om zo snel mogelijk weg te zeilen.

Langzaam maar zeker werd het licht. Eerst een beetje maneschijn, even later gevolgd door sterrenschijnsel. En de visser kon het resultaat van zijn werk steeds beter zien: de zee kwam lager en lager te staan. Uiteindelijk ging het schemeren. En de visser zag een andere omgeving: de bergen achter het strand waren lager. Dat bevreemdde hem. En het drong ook tot de visser door dat hij een monster had geschapen: het vreemde dier met de ene bult was enorm gegroeid: het torende ver boven de visser uit. Bovendien leek het alsof hij een hoorn op zijn kop had gekregen. Hij schrok, zijn hart sloeg een paar slagen over. Hij deed enkele verdwaasde pogingen om het dier te laten stoppen met drinken door aan het touw te rukken, het hielp niet. Ook toverspreuken schenen niet te helpen. Of sprak hij ze verkeerd uit of was hij ze vergeten? Het dier was te groot en te log geworden om naar de stal te duwen of te trekken. Laat staan dat het dier er in zou passen. De visser raakte in paniek. Hij rende in alle richtingen over het strand om hulp te vinden die er niet was. En daar was de zon, de eerste stralen raakten het vreemde dier en versteenden het. En tot op de dag van vandaag staat het op het strand van Noord-IJsland, als herinnering aan de visser.



Oorspronkelijke foto: www.flickr.com/photos/naturum/40877321765
Een andere foto: www.ipernity.com/doc/299737/46633546