Kie estas la Palestina Mandela?

En la mondo troviĝas 26 muzulmanaj landoj, 18 kristanaj landoj kaj unu juda lando. Kial ne en la mondo povus ekzisti unu juda lando?

La problemo ne estas la ekzisto de plimulte juda lando, sed de etnokratia sistemo. La propono de unuŝtata solvo meritas konsideron kiel maniero por solvi la problemon.

Kiam mi debatis la unuŝtatan solvon kun Andrea Fontana mi diris ke la unuŝtata solvo havas multajn belajn pensojn, sed ke ĝi ne estas realigebla. Laŭ mi la afero pri la etnokratieco estas troigita.

Grave estas ankaŭ distingi inter Israelo kaj Cisjordanio. La situacio de la araboj en Israelo estas bona, kvankam kompreneble ne perfekta. La divido inter judoj kaj araboj en Cisjordanio estas kaŭzita de sekureco, ne pro iu "apartismo". La bezonon de tio ni vidis la 31-an de aŭgusto kiam kvar judoj estis brutale pafmortigitaj de Hamaso. La judoj kaj la araboj ne povas uzi samajn vojojn pro la terorismo, kiu estas la reala problemo.

laŭ tio logiko, nu bone oni deklaru Budistan, Bahaanan, Zaratuŝtran, Ateistan kaj ... landojn. kial ne?

Ankaŭ mi ne scias, ĉu realigi unuŝtatan solvon sur la historia teritorio de Palestino finfine eblos. Se ĝi ne realiĝos, principoj, kiujn oni kutime volas efektivigi per ĝi, kiel laikeco (sekulareco) kaj etna neŭtraleco tamen restos sur la tagordo de necesaj reformoj kaj en Israelo kaj en la ĉirkaŭaj arabaj landoj kaj aliloke. Se ĝi sukcesos, ĝi estos pozitiva modelo de socia kunvivado, de kiu kaj plejparte de islamanoj loĝataj landoj, eŭropaj kaj aliaj landoj povus lerni.

Tiu ĉi komento estas ĉefe celata al Gary kaj Andrea, sed kompreneble kiu ajn estas bonvena legi ĝin kaj komenti ĝin.

Mi jam antaŭe estas dirinta ke la fundamenta elirpunkto en mia ĉia debatado kaj blogado pri la israela-palestina konflikto estas la paciĝo – kaj tio signifas justan solvon por kaj israelanoj kaj palestinanoj.

Mi dum la lastaj tagoj pli profunde studis tiun aferon pri la "etnokratieco" aŭ kiel Andrea esprimas la aferon: "En Israelo troviĝas leĝoj kiuj diskriminacias civitanojn surbaze de ilia etneco".

Mi interesiĝas scii kiujn specifajn leĝojn ni celas. Mi supozas ke ni ĉefe celas la leĝon pri reveno kaj ke la araboj estas diskriminaciataj pro tio ke ili ne havas konforman leĝon.

Mi neniel volas subtaksi la suferadon de la palestinanoj. La palestina elmigrado estas terura kiel ĉiu ajn homa suferado.

Laŭ mi la situacio de la tuta loĝantaro de Israelo estas bona kaj deca. Tamen en ĉiuj demokratiaj landoj troviĝas aferoj kiujn oni povus plibonigi. Israelo ne estas escepto.

Laŭ mi la problemo de la palestinaj rifuĝintoj estu solvita enkadre de ebla estonta palestina ŝtato. Tiel la afero estu en la manoj de la palestina popolo kun laŭbezona helpo de la internacia komunumo. Ĉar Israelo havas leĝon kiu rajtigas judojn reveni al sia hejmlando, tial estas tute juste ke ankaŭ la palestinanoj havus tian konforman leĝon enkadre de sia ebla estonta ŝtato.

Cetere Israelo povus akcepti parton de la palestina rifuĝintaro. Tio tamen estas intertraktenda afero de Israelo kaj la Palestina Aŭtoritato.

Do laŭ mi la afero pri la etnokratieco kaj la asertataj diskriminaciantaj leĝoj estas troigita. Laŭ mi ne troviĝas ia ajn etnokratieca problemo en Israelo. Kompreneble povas troviĝi plibonigendaĵoj. Tio tamen ne nur koncernas Israelon, sed koncernas ĉiujn landojn.

La nuna situacio inter Israelo kaj ties malamikoj estas relative trankvila, sed ne estas paco kaj ne estas paca etoso. La situacio ne estas tre bona, sed ankaŭ ne tre malbona. La palestinanoj en Cisjordanio estas grandparte sub ia palestina memregado. En la Gaza-Strio la situacio estas multe pli malbona. Tio ne dependas de Israelo, sed de la terorista reĝimo Hamaso.

Fina, daŭra kaj firma paco estas nur atingebla per intertraktoj. La palestinanoj kaj la najbaraj landoj de Israelo devas akcepti la judan ĉeeston en Mezoriento. Tio estas multe pli granda malhelpaĵo al paciĝo ol iuj asertataj problemoj pri etnokratieco aŭ diskriminaciantaj leĝoj.

Dua problemo estas la perforto uzata de la palestinaj teroristoj. Skribante tiun ĉi komenton mi ricevis novaĵon per mia RSS-legilo ke denove – dum la novaj pacintertraktoj – estis raketo pafita en Israelon el la Gaza-Strio. Kion la palestina estraro faras por kontraŭlabori tiun problemon? Kion la internacia komunumo faras?

Tria problemo – kiun mi taksas kiel la plej granda – estas la unuflankeco de la traktado de la konflikto. Al tio estas ligita la amaskomunikila raportado, kiu estas tre unuflankeca. Mankas nuancoj. La raportado ne estas ekvilibra. Pri iuj aferoj oni tute ne raportas, dum oni emfazas aliajn aferojn. Oni distordas la informojn. Oni misinformas. Troviĝas malveraĵoj kaj kelkfoje eĉ rektaj mensogoj. Bona retejo kiu pritraktas tiun ĉi problemon estas HonestReporting (troviĝas ankaŭ aliaj retejoj).

Tio estis la amaskomunikiloj, sed troviĝas ankaŭ la internacia komunumo, la monda estroj kaj politikistoj. Troviĝas ŝablono ke kiam Israelo sin defendas oni kritikas kaj pridubas la landon. Kompreneble oni rajtas kritiki Israelon, sed se tio okazas en malbona maniero la kritikado estas malĝusta. Dum la kvin lastaj jaroj estis tri okazaĵoj kiam Israelo ricevis malĝustan kritikon: la libana milito en la somero 2006, la gazaa milito en la vintro 2008-2009 kaj la okazaĵoj lige kun la gazaa ŝiparo en majo.

En ĉiuj okazoj oni kritikis Israelon interalie pri uzado de misproporcia perforto aŭ troigita perforto. Nu, oni rajtas kritiki kaj pridubi la agadojn de Israelo – tio ne estas la problemo. La problemo estas ke la internacia komunumo, la mondaj estroj kaj politikistoj ŝajnas nur kritiki la defendajn operaciojn de Israelo, sed ne tiujn kiuj atakas kaj minacas Israelon! Almenaŭ oni ne sufiĉe kritikas tiujn kiuj atakas kaj minacas Israelon, sed oni kritikas la defendajn agadojn de Israelo troigite. La mondo vekiĝas la tagon kiam Israelo sin defendas, sed dormas la tagojn kiam Israelo estas atakata kaj minacata. Kaj kiam la mondo finfine vekiĝas ili troe kritikas Israelon, kaj tro malmulte kritikas la minacantojn kaj atakantojn – se ili entute ilin kritikas. Tiu ĉi duoblanorma kondutmaniero de la internacia komunumo kaj la mondaj estroj kaj politikistoj estas laŭ mi la plej granda malhelpaĵo al paciĝo.

Denove pri la nocio "etnokratio": simple dirite, etnokratia ŝtato estas ŝtato institucie aranĝita por esti ŝtato de kaj por iu specifa etno - malgraŭ, ke inter ĝiaj ŝtatanoj troviĝas alietnanoj. Israelo oficiale difinas sin kiel ŝtaton "judan kaj demokratian". La reganta diskurso pri la kuncivitanoj de la minoritata etno traktas ilin kiel "demografian danĝeron", ĉar se ili plimultiĝus, tio malfortigus la oficiale alstrebatan judan karakteron de la ŝtato.

Ekzistas leĝo ebliganta forbari partion de partopreno en elektoj, se ĝi malpretas agnoski tiun "judan kaj demokratian" karakteron de la ŝtato, kvankam ĝis nun kelkaj partioj porparolantaj "ŝtaton de ĉiuj civitanoj" (do ne specife judan) pene sukcesis partopreni post kortuma decido favora al ili - la ŝtataj instancoj unue volis malpermesi ilian partoprenon.

Grandega porcio de la tero ene de la limoj de 1967 estas ŝtata. Temas unuavice pri teritorioj, el kiuj palestinaj araboj aŭ fuĝis aŭ estis forpelitaj dum la milito de 1948. Israelo post la milito perforte malebligis ilian revenon kaj ŝtatigis la forlasitan teron. Speciala jura aranĝo donis al la Juda Agentejo kaj la Juda Nacia Fonduso rajton administri grandan parton de tiuj teritorioj, kaj tiuj du instancoj aplikas regulon, kiu malpermesas luigi teron al nejudoj.

Armean servon en Israelo plenumas judoj, dum oni ne vokas arabojn al ĝi. Por multaj laboroj kaj luado de iuj loĝejoj, ankaŭ por iuj stipendioj la plenumita armea servo estas alirkondiĉo, tiel ke palestinaj araboj estas ekskludataj (sen eksplicita deklaro, ke ili estas alireblaj "nur por judoj").

Tamen, laŭdire okazis progreso en unu kampo: oni komencis asigni monrimedojn al lernejoj kaj teritoriaj unuoj pli egalece, ne plu tiom diskriminaciante la palestinajn-arabajn. La diskriminacio per diferenca asignado de rimedoj tamen estis tre ekstrema en la pasinteco.

Do malgraŭ iometa tendenco al pliboniĝo, ankoraŭ eblas paroli pri etnokratia sistemo, je kiu tre bedaŭrinde la plimulto de israelaj judoj ne volas rezigni.

Detalaj informoj legeblas ĉi tie (bedaŭrinde ne Esperante, sed anglalingve): http://en.wikipedia.org/wiki/Arab_citizens_of_Israel.

Pri alia temo, nome pri "unuflankeco". Mi ne vidas tiom da unuflankeco en la amaskomunikila traktado de la konflikto, kiom en la kontribuoj de Tom kaj aliaj samtendencanoj, kiuj kvazaŭ aŭtomate klasas ĉiun agon de perforto faritan de palestinanoj "terorismo" kaj ĉiun agon de perforto faritan de Israelo "memdefendo". Tiom simpligi ne licas. Restas tiel, ke la origina ago de perforto en la regiono estis la fondo de etnoreligia ŝtato en multetna, multreligia teritorio. Tio estas la radiko de la postaj perfortaĵoj kaj kontraŭperfortaĵoj, kiuj daŭras jam de tiom da jardekoj.

dankon pro via kara kaj valora priskribo de la afero