Une très belle page d'amour
Elle dit: "On pourrait croire que je n'étais pas heureuse. En vérité, malgré toutes ces ombres, j'étais immensément heureuse, et Marc aussi. A travers les petits et gros soucis et les chagrins que nous valait cette aventure, elle nous apportait trop de joies. Tout d'abord, nous nous aimions. Nous renoncions à tout l'un pour l'autre. Pas une seule fois, je n'avais surpris chez Marc la moindre appréhension, la moindre pensée de recul, devant ce que cet enfant, en venant au monde, scellerait de définitif en nous. Et puis, c'était si beau, si joyeux, si lumineux, si prodigieusement étonnant et enivrant, cet enfant qui vivait parce que nous nous étions aimés, qui serait nous deux en lui... Je voyais chez Marc, le même émerveillement. Il avait des prévenances touchantes nouvelles... J'étais à la fois, pour quelques mois trop courts, sa femme et son enfant. J'avais pour moi, cet émouvant et incomparable privilège de porter pour un temps ses deux amours en moi seule. Et je sentais bien que j'étais aimée "double". La plus radieuse époque de ma vie, oui.
On ne s'en va pas chercher la mort quand on possède en soi, tous les deux, une pareille allégresse.
Au total, nous ne décidâmes rien. L'enfant viendrait, et nous aviserions. Nous arriverions toujours bien à le nourrir. Un peu paresseusement, au fond, nous nous laissâmes être heureux."
Maxence VAN DER MEERSCH
("La Fille Pauvre" - T3 :
"La Compagne" –Editions Albin Michel 1955)
Belega ampaĝo
Ŝi diris : "Oni povus kredi, ke mi ne estis feliĉa. Vere, ja, malgraũ ĉiuj tiuj ombroj, mi estis treega feliĉa, kaj Marko ankaũ. Malgraũ la etaj kaj gravaj zorgoj, malgraũ la afliktoj, ke kostis al ni tiu aventuro, tiu ĉi alportis al ni tro ĝojojn. Unue, ni amis unu la alian. Unu por la alia, ĉion ni rezignis. Eĉ ne unufoje, mi rimarkis ĉe Marko la plej malgrandan timeton, la plej malgrandan retroiran penson, vidalvide al tiu infano, kiu kiam li naskiĝos, sigelos por ĉiam inter ni. Kaj poste, estis tiel bela, tiel ĝoja, tiel luma, tiel eksterordinare mirinda kaj ekzalta, tiu infano kiu vivis, ĉar ni amoris reciproke, kaj estus ambaũ en li… Mi vidis en Marko, la saman miron. Li havis novajn kortuŝajn atentojn... Mi estis samtempe, nur por kelkaj tro mallongaj monatoj, lia edzino kaj lia infano. Mi havis por mi, tiun kortuŝan kaj nekompareblan avantaĝon kunportis tute sola en mi, dum kelka tempo, tiujn duoblajn amojn. Kaj mi ankaũ ja sentis, ke mi estis amata "duoble". La plej ĝojradia epoko de mia vivo, jes.
Oni ne serĉas la morton kiam oni posedas en si, ambaũ, saman ĝojegon.
Finfine, oni decidis nenion. La infano alvenos, kaj poste ni ekpensos. Ni ja sukcesos ĉiam nutri tiun ĉi. Iom pigre, en la fundo, ni lasis nin esti feliĉaj."
Maxence VAN DER MEERSCH("La Malriĉa Knabino" – T3 :
"La Kompaniulino" – Eldonoj Albin Michel 1955)


Elfrancigis : Noĉjo