Johannes Dietterle (1866-1942) estas unu el la (tragediaj) herooj de Esperantujo. Se entute, oni hodiaŭ eble ankoraŭ memoras lin kiel redaktinto de la "Originala Verkaro de Zamenhof" (1929), kiun eĉ la (kutime malbone informita) Esperanto-Vikipedio nomas "unu el la plej gravaj verkoj pri Esperantismo". Sed Dietterle ankaŭ rigardis - strikte lingvo-science bien etendu - sub la jupoj de siaj samepokulinoj - kaj donacis al ni tiun ravaĵon kaj raraĵon: La (miascie) unuan bildvortaron de Esperanto, plenplena de objektoj, nocioj, vortoj, hodiaŭ apenaŭ plu konataj, ĉar ... eksmodaj. Do, who cares?, vi demandas. Nu, eble tamen, vi volas - inspirite de la belegaj fotoj de Trine - traduki la "Promenojn tra la Markio de Brandenburgio" ("Wanderungen durch die Mark Brandenburg") aŭ "Effi Briest" de Theodor Fontane (1819-1898) kaj vi estos feliĉa trovi eksplikojn pri mufo, banto, kurfeto kaj franĝo ... Vi trovas la virinajn vestaĵojn sub n-roj 28, 34, 21 kaj 11 en la apuda bildo (vd. rubrikon "dokumentoj").
Vestu vin varme
Bernhard
P.S. Intertempe Cezar publikigis du pliajn paĝojn el la bildvortaro, nome pri la urbo kaj "en la hotelo". La kovrilan paĝon vi trovas tie ĉi.
pensas, pri la Ido-ribelio, kiu finiĝis kun kompleta venko de la tradicia Esperanto laŭ Zamenhof. . Do, la historio de Esperanto estas interesega aventuro, pri tio ni iom pli konsciu, ĉu? Esperanto mem estas komparebla al hedero, tiel viviforta, kun tiom da branĉoj ktp... kun korformaj folioj, jen simbolo por la veraj verdaj entuziasmuloj! Kaj jam nun Esperanto havas impresan aĝon, ĉu ne? Simile al tre maljunaj hederoj:).
Via Cez!
Bernardo has replied to Hans-Georg Kaiser clubSed por pli serioze respondi: Ja estas mia impreso, ke multaj esperantistoj ne bone konas ĝiajn historion kaj kulturon, kaj - kio estas pli plorinde - ankaŭ ne tre interesiĝas pri ili. Ofte ili estas surprizitaj kiom riĉa ĝi estas. Iujn bazajn rudimentojn de naciaj kulturoj oni cerben enfuneligas kaj subhaŭtigas al infanoj en ĉiuj lernejoj de la mondo. Io simila kutime mankas por Esperanto. Sed kiel oni povas vere ĝui la titolon "Fajron sentas mi interne" de originala romano de Ulrich Matthias (1990), se oni ne konas la poemon "Mia Penso" de L.L. Zamenhof: "... Fajron sentis mi interne, / vivi ankaŭ mi deziras, - / Io pelas min eterne, / Se mi al gajuloj iras ..." (kvara strofo), kaj do ne komprenas la alludon. - Nek tiun en artikolo en iama GEJ-gazeto de Germana Esperanto-Junularo, kiu nomiĝis "Ardon sentas mi interne" kaj temis pri junulo kiu frekventis klubon de sadomasoĥismaj samseksemuloj. Bela skandalo tiutempe, la plenkreska asocio minacis forstreki la financajn subvenciojn. Ĝis hodiaŭ mi ne scias, ĉu pro la temo entute aŭ pro la digna blasfemio al "sankta" poemo de nia mito-plena Superzam.
Do, por ke oni povas ŝerci, sakri, ironii oni bezonas komunan scio-bazon - kutime nomita kulturo kaj historio. Alikaze oni simple ne komprenas, ke "tra la fabel-flako" uzita de iu B. estas alludo al jena libro-titolo ... - nu bone, vi jam scias (helpeto: Francisko Szilágyi 1931).
Kiel bonkonduta liftokondukanto ĉiu ja poste rajtas uzi la kraĉujon pro tia malrespekta referenco al granda Szilágyi. Sed unu oni devas kompreni ĝin. Eterne vivu historio kaj kulturo!
P.S. Civilizacio estas, se oni havas kraĉujon. Kulturo estas, se oni ankaŭ uzas ĝin. Por la aliaj: jen la planko de l' vestibulo (1).
Amike Bernhard
Sign-in to write a comment.