Simiulo ne laboras plu,
familion perdis, fuĝis de vilaĝ`,
Li loĝas en urb`, ne plu en arbar`,
foriris amikoj kaj ankaŭ la saĝ`.
Li timigas la maljunulojn
en la malhelo de la stratetoj,
Li ne timas la ĝendarmojn,
ilin atendas en kvieto.
La vesperon tristas li
kaj fluas larmoj de okul`
Li ofte ploras en mallum`
ĉar li ne estas feliĉul`.
Kaj oni aŭdas dum nokt`
Ke ploras simiulo,
Oni aŭdas, o,o, o, o,
La simiulo amas nun iun filinon de ĝentleman`.
Ĉu kuraĝa estos li ĝis la peto de la man` ?
Senpetaligas li lekanton, lekanteton kaj bananon,
Li sentas, ke li freneziĝos se restas sola en kabano.
La vesperon ....
... Kaj oni aŭdas dum ....
Sign-in to write a comment.