religio

fotis Cezar Hermann van Veen Rakonto pri Dio Kiam Dio post longtempa hezitado revenis hejmen, brilis la suno; poŝtkarte bona vetero! Kaj la unuan, kion Dio faris, estis tio, ke li malfermis la fenestrojn tiom, kiom eblis, por aerumi sian dometon. Kaj Dio pensis, antaŭ la manĝo mi ankoraŭ iom movos miajn piedojn. Li kuris malsupren de la monteto al vilaĝo, pri kiu li sciis tute precize, ke ĝi troviĝas tie. Kaj la unua, kion li rimarkis kiel okazintan dum lia ĉeesto, estis tio, ke staris meze de la vilaĝo grandega aĵo kun kuplo kaj sago, kiu pedante montriĝis rekte supren. Kaj Dio kuris kun gigantaj paŝoj malsupren de la monteto, suprenrapidegis la monumentecan ŝtuparon kaj tuj troviĝis en timige morna, malseke frida, preskaŭ malhela mucida ejo. Kaj la ejo estis kovrata de ĉiuspecaj strangaj bildoj; multaj patrinoj kun infanoj, kiuj havis lumantan pneŭecan ringon sur la kapo, kaj preskaŭ sadista skulpturo pri viro sur lata skalfaldo. Kaj la ejo estis lumigata de aro de grasaj, flave blankaj ĉamkolore saturitaj substancoj, el kiuj la lumo sagis kvazaŭ kun lekantaj langoj. Li vidis ankaŭ nekredeble grandan amason de uletoj; kun profunde brunaj kaj nigraj vestoj kaj dikaj libroj sub la lacaj akseloj, kiuj eĉ el sufiĉe granda distanco odoris mucide. "Venu foje ĉi tien! kio tio estas?" "Kio tio estas, ĉu?! Tio estas preĝejo, amiko mia!" "Tio estas la domo de Dio." "Aha... Sed se tio estas la domo de Dio, knabo, kial ĉi tie ne floras floroj, kial ĉi tie ne torentas akvo kaj kial ĉi tie ne brilas la suno, bubeto? "Tion mi ne scias." Ĉu ĉi tien venas multaj homoj, knabo?" "Lastatempe la nombro de vizitantoj malkreskas iom." "Kaj kial tio okazas laŭ via opinio? Aŭ ĉu vi ne havas opinion?" "Estas la diablo. La diablo ekokupis la homojn. La homoj nun pensas, ke ili mem estas Dio kaj ili sidas prefere sur sia postaĵo en la suno." Kaj Dio kuris fajfante el la preĝejo sur la placon. Jen li vidis sidi vireton sur benko. Dio ŝoviĝis apud la vireton, metis unu gambon sur la alian kaj diris: "....Kolego!" Hermann van Veen Geschichte von Gott Als Gott nach langem Zögern wieder mal nach Haus ging war es schön; sagenhaftes Wetter! Und das erste was Gott tat war: die Fenster sperrangelweit zu öffnen, um sein Häuschen gut zu lüften. Und Gott dachte: Vor dem Essen werd' ich mir noch kurz die Beine vertreten. Und er lief den Hügel hinab zu jenem Dorf von dem er genau wusste, dass es dort lag. Und das erste was Gott auffiel war, dass da mitten im Dorf während seiner Abwesenheit etwas geschehen war, was er nicht erkannte. Mitten auf dem Platz stand eine Masse mit einer Kuppel und einem Pfeil, der pedantisch nach oben wies. Und Gott rannte mit Riesenschritten den Hügel hinab, stürmte die monumentale Treppe hinauf und befand sich in einem unheimlichen, nasskalten, halbdunklen muffigen Raum. Und dieser Raum hing voll mit allerlei merkwürdigen Bildern; viele Mütter mit Kind mit Reifen überm Kopf und ein fast sadistisches Standbild von einem Mann an einem Lattengerüst. Und der Raum wurde erleuchtet von einer Anzahl fettiger, gelblich-weißer chamoistriefender Substanzen, aus denen Licht leckte. Er sah auch eine höchst unwahrscheinliche Menge kleiner Kerle herumlaufen; mit dunkelbraunen und schwarzen Kleidern und dicken Büchern unter müden Achseln, die selbst aus einiger Entfernung leicht moderig rochen. "Komm mal her! Was ist das hier?" "Was ist das hier! Das ist eine Kirche, mein Freund! Das ist das Haus Gottes." "Aha... Wenn das hier das Haus Gottes ist, Junge, warum blühen hier dann keine Blumen, warum strömt dann hier kein Wasser und warum scheint dann hier die Sonne nicht, Bürschchen?!" "Das weiß ich nicht." "Kommen hier viele Menschen her, Knabe?" "Es geht in letzter Zeit ein bisschen zurück." "Und woher kommt das deiner Meinung nach? Oder hast du keine Meinung?" "Es ist der Teufel. Der Teufel ist in die Menschen gefahren. Die Menschen denken heutzutage, dass sie selbst Gott seien ind und sitzen lieber auf ihrem Hintern in der Sonne." Und Gott lief fröhlich pfeifend aus der Kirche auf den Platz. Da sah er auf einer Bank einen kleinen Kerl in der Sonne sitzen. Und Gott schob sich neben das Männlein, schlug die Beine übereinander und sagte: "...Kollege!"

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

Dia lumo

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar

fotis Cezar