Nokto sola en domo, kaj pensoj vagas liberaj tra kapo. Vortoj estas metitaj sur ekrano de Mac, ĉu poemoj… certe ne, sed nur vortoj en vico, kiel soldatoj kiuj devas obei la serĝanton kiu dum verkado estas mi.

Ĉu rajto ekzistas dolorigi okulojn de amikoj, ĉu neniu ĝeno plu restas en korpo mia.

Feliĉe vanteco ne tiel grandas ke mi pensas esti poeto, sed nur homo kun lingvo stranga universala kaj internacia, kiun mi volas gustumi por ekzerci, por provi atingi nivelon de propra gepatra lingvo, sen sukceso bedaŭrinde.

Ĉu forviŝi denove por ke mi ne hontu pro malkapablo, aŭ ĉu eble lasu ilin en vido de publiko kiel mi lernis tiam paroli la lingvon al mi iam fremda?

Ĉu esperantisto mi estas eĉ nur balbutano, la vortoj tre kara al multaj uzantoj.

Al lito mi iras nun kaj restas veka dum horoj por pensi, ĉu tiu rubaĵo valoras aperigo.

Ah, mi lasas ĝis momento ke amikoj akre kritikas kaj diras; viŝu bonvolu vian tutan paĝaron Ipernity-aĵon.